Wanneer een band deze evolutie doormaakt zijn er altijd liefhebbers van het eerste uur die niet mee willen/kunnen met de veranderende richting. Er zijn ook liefhebbers van progressieve rock die juist meer geprikkeld worden door meer subtiele melodieën en emotionele ladingen en lagen in de muziek. Muzikaal valt er technisch gezien helemaal niets aan te merken op Conception, want de oude vrienden/bandleden Roy Khan (Kamelot), Tore Østby (Ark) en Ingar Amlien (Crest Of Darkness) en Arve Heimdal hebben een heerlijk album gemaakt met zeer aantrekkelijke progressieve rock.
De spanning wordt gepast opgebouwd in het bombastisch intro van In Deception dat weer uitmondt in Of Raven And Pigs. Deze compositie heeft als basis een gitaargestuurde melodie die door de gehele compositie is verweven. Behalve zang is er ook sprake van een soort van gesproken woord. De basis bepaalt de kracht die uitgestraald wordt doordat het soms wat meer naar de achtergrond kruipt maar zich geregeld naar voren zet. Daardoor ontstaat er een mooi samenspel tussen de zang en muziek die spanning uitstraalt. Zeker na een paar luisterbeurten word je mee genomen in het verhaal van de Raven en de Pigs.
In Waywardly Broken blijft die intensiteit sterk aanwezig als magie in de lucht. Mede door het stemgeluid van Roy Khan komt het erg dicht bij Geoff Tate en de oude Queensrÿche. Het tempo ligt laag en is onveranderlijk waardoor er een soort mantrabeleving ontstaat. De gitaar zet zich geregeld sterk naar voren waarbij riff en solo elkaar mooi versterken en Roy nog altijd laat horen dat de hogere zangregionen geen beletsel zijn voor hem. Dat gevoel van Geoff Tate komt, heel gelukkig, ook terug in By The Blues. In een aantrekkelijk tempo blijft de stem van Roy hier wat meer ingetogen terwijl op de achtergrond die zware maar prettige riff voor de begeleiding zorgt.
Minder zwaar komt No Rewind met een heerlijke straffe riff daarna op je af. Een riff die voor de nodige snelheid zorgt. De diverse wisselingen van kracht houden je aandacht er flink bij.
Conception blijkt een band te zijn die na het krachtenspel tot nog toe subtiel weet hoe je emotie kunt oproepen. De (bijna mannelijke) oerstincten werden al geprikkeld terwijl de band met The Mansion het album met een dijk van een ballad siert. Roy Khan wordt hier bijgestaan door zangeres Elize Ryd (Amaranthe) die als een engel de sfeer licht lijkt te geven. Tussen alle pracht word je ook nog even heerlijk verwend met een heerlijke gitaarsolo die je even mee lijkt te nemen op een drijvende wolk voordat de zang je weer met beide benen op de grond zet. Aan het eind komt dat gevoel zeker terug in Feather Moves (remastered) dat ook al te vinden is op de EP My Dark Symphony uit 2019. Prachtige ballad met uitzonderlijk drumwerk en een heerlijke gitaarsolo a la Pink Floyd. Het stemgeluid van Roy is subtiel, innemend en vooral erg passend bij het emotionele karakter van Feather Moves. Hij weet door uitgebalanceercde uithalen steeds weer dat bijzondere gevoel meer kracht te geven.
Ik mag daar wel graag naar luisteren. Maar dat doe ik ook bij Anybody Out There. Weer heel andere koek, maar het is opmerkelijk dat een compositie na één luisterbeurt al zo’n impact heeft. Vertraagd en meeslepend komt de muzikale muur heel langzaam en trefzeker naar je toe om bezit van je te nemen. En hoewel She Dragoon meer vaart in zich heeft, is het hier ook genieten van de intense prikkeling die de lichte onregelmatigheden met zich meeneemt. De zangmelodie is versmolten met de muzikale verhaalllijn. Het tempo ligt dus iets meer hoger en misschien mede daardoor swingt het ook als een t**t. Ook hier mogen de liefhebbers van Elize Ryd nog een keer genieten van haar stem.
State Of Deception kwam op mijn pad en ik wist meteen dat ik dit album wilde oppakken voor een review door slechts een paar flarden die ik had gehoord. Dat kan soms tegenvallen, maar bij Conception ben ik het album juist meer en meer gaan waarderen naarmate ik het vaker heb gehoord. Een heerlijk album met aanstekelijke en ook toegankelijke progressieve rock.