Er zijn bands die wat kleine offers vragen en het waard zijn een beetje te dealen met kleine reis ergernissen en slaapgebrek. Watain is daar één van.Deze zondag bracht ons mooi zoning lenteweer en wat is dan een betere manier de dag af te sluiten dan met een eeuwenoud ritueel vol black metal magic, die volgens de band’s charismatische frontman, Erik, verder gaat dan ‘’the safety of established form”. Door de jaren heen heeft Watain het geluid van chaos verkend en de luisteraars meegevoerd in een diep zwart gat, een maalstroom, een vurige put van onaardse melodieën.
The Agony & Ecstasy of Watain was het zevende volledige album van de band, waar ze op zoek gingen naar nieuwe grenzen binnen het black metal universum. De tour om dit album te promoten kent de laatste stop in Hengelo’s Metropool.
Het affiche wordt complete gemaakt door twee bands met genadeloze death geluiden – Concrete Winds and Bølzer. Beide bands vormen een prima warm-up met hun brute en melodieuze riffs, die leiden tot ritualistische chaos.
Het Finse Concrete Winds voegt duivelse, rauwe swing toe aan death metal. Ze staan minimalistisch op het podium, drie personen live. De mannen bestormen vol zelfvertrouwen het podium met hun woeste, snelle set met nummers van hun debuut Primitive Force en nieuwste release, Nerve Butcher. Dit was de eerste keer dat ik ze live zag en ik was niet teleurgesteld.
Bølzer is een naam die vrij snel na hun start ‘’gourmet” werd, inclusief cult following. Minimalistisch, met alleen donderende drums en stormachtige, supersnelle gitaar riffs. Het duo klinkt zo krachtig als een ‘’volledige’’ band. Hun live optredens zorgen voor positieve mond tot mond reclame over de hele wereld. Met slechts een enkel volledig album op hun palmares bestaat hun discografie vooral uit kortere releases. Het publiek wordt vanavond getrakteerd op een gepassioneerd optreden gehuld in rook zodat het psychedelische, mistige en stormachtige element in hun muziek wordt geaccentueerd. Het is alsof je door de poort van een Griekse tempel loopt waar het oproepen van een god uit de hand is gelopen.
Met uit de hand lopen bedoel ik dat, er geen eeuwen oude god verschijnt maar The Wild Hunt – Watain. Watain zien is een belevenis op zich. Het podium is niet zomaar een podium, maar meer een complete tempel. Dit keer hebben ze de meest eenvoudige podiumaankleding die ik van ze gezien heb. Een beetje alsof de band ons wat kalmte voor de storm wil geven. En die storm is wat voor toekomstplannen de band dan ook heeft. Ik ben benieuwd wat de toekomst voor hun opus in petto heeft.
De eerste beats van het instrumentele Night Vision markeert de officiële start van het ritueel waarbij Erik, gewoontegetrouw, met een fakkel over het podium marcheert en zo de andere fakkels op het podium aansteekt. Vervolgens wordt de fakkel overhandigd aan een stagehand die hem dan weer doorgeeft aan iemand op de eerste rij. Op dat moment kun je de opwinding voelen stijgen in de zaal. De geur van dood en verderf volgt snel, iets wat een onderdeel is van elk Watain optreden. Zelfs bij shows in de open lucht ruik je die metaalachtige geur van bloed.
De setlist van vanavond is een mooi showcase van hun hele discografie. Ecstasies in the Night Infinite volgt Legions of the Black Light, een mooie combinatie om het eerste deel van het ritueel te starten. Het middenstuk bestaat uit Serimosa en Devil’s Blood waarbij Erik het podium verlaat met een kelk gevuld met bloed. Hiermee zegent hij het publiek op bijna serene wijze.
De show wordt voortgezet met Total Funeral en On Horns Impaled, eindigend met hun extatische meesterwerk, Waters of Ain, gevuld met melancholieke melodieën uit een andere wereld die nog tot diep in de nacht in mijn oren blijven doorklinken.
Foto’s en orginele engelse tekst door (c) Martina Rusalka, www.templeofrusalka.com, https://instagram.com/martina.rusalka
