In 2019 liet Confessions Of A Traitor horen op het debuutalbum Guided dat het binnen het metalcoregenre heel wat te bieden heeft. In de drie jaren die volgen werkt de band hard aan het nieuwe album Punishing Myself Before God Does dat door Facedown Records wordt uitgebracht.
Met tien nieuwe composities vestigt Confessions Of A Traitor (COAT) zich nog sterker in de fundamenten van het metalcoregenre. Over de hele linie zijn alle elementen in ruime ingebed in het geluid van COAT.
Titelnummer Punishing Myself Before God Does trapt sterk af. Kracht en melodie worden in een mooi evenwicht aangeboden. Het drumgeluid hakt er lekker in en over de hele linie weet COAT met deze compositie een aantrekkelijk en energiek geluid neer te zetten. Hearts Of Stone en Lovecraft volgen. Ergens krijg ik bij beluistering van de composities het idee dat ze sterk bij elkaar horen. In Hearts Of Stone schuwt COAT niet om qua zang heel even in te houden om geleidelijk weer terug te keren naar de krachtige zangmelodie die uitmondt in een heerlijk refrein. De tweede keer dat ze spelen met de zangmelodie is het de aanzet tot een breakdown die als een ‘bommetje’ de vaart verder voortstuwt. Muzikaal loopt het gewoon over in Lovecraft en lijkt de overgang slechts een pauze. Verderop blijkt dat COAT rustige stukken niet schuwt om de rest wat meer kracht bij te zetten.
We zijn het ondertussen gewend dat de bands binnen dit genre elkaar meer als concollega’s zien dan als concurrenten. Zo is Brian Wille van Currents aangeschoven om het uitstekende Forever Hollow met zijn zang aan te vullen. Behalve deze bijdrage is het in Forever Hollow de gitaarmelodie die de show steelt. De melodie weeft zich een web door de gehele compositie. Mede hierdoor moet ik denken aan het geluid van Parkway Drive. Forever Hollow is wel een compositie die in zijn algemeenheid erg aanspreekt en me raakt. Het is passie die vanuit elke muzikale porie naar buiten komt.
A Place Where Your Hope Dies mag dan misschien geen opbeurende titel zijn. Het is wel hetgeen waar de band zich zorgen over maakt in de wereld. Dat verpakken ze in een compositie waarin de ritmesectie enorm strak het geheel leidt, maar het niet schuwt om te variëren. Ook hier een fijne gitaarmelodie die accenten legt en daardoor het geheel nog meer aantrekkelijk maakt.
Waar COAT me daarbij meeneemt, zijn de groovy stukken. Peacekeeper heeft zo’n groove die zich tot in je borstholte nestelt. Verder grooven de heren optima forma in Death’s Door en TVA. Death’s Door kan wel gezien worden als een compositie die snel te doorgronden is en menig metalfan snel kan bekoren. TVA bezit, evenals Peacekeeper een sterke breakdown. Sowieso composities die sterk naar voren komen. En luister dan meteen even naar To Care For Those Who Cared For Us. Niet alleen muzikaal een energiek stuk, maar tekstueel inhoudelijk zeker puur en eerlijk.
Met The New Holland Haunting laat COAT nogmaals horen dat ze uitstekend weten waar Abraham de metalmosterd vandaan haalt. De start kent wat elektronische accenten waarna langzaam opgebouwd wordt naar een krachtig vervolg waarin een melodieus refrein uitstekend wordt ingepast in de krachtige basis. Zo creëren de heren een compositie waarmee Caliban al jaren furore maakt.
Punishing Myself Before God Does kan gezien worden als een uitstekend tweede album. COAT laat in tien composities horen dat ze belangrijk zijn binnen het metalcoregenre. In eerste instantie lijkt het alsof alles een beetje op elkaar lijkt, maar het zijn wel zeker tien afzonderlijke composities die hun eigen identiteit en karakter hebben. De conclusie is dan alleen maar dat COAT een consistent album heeft afgeleverd waar je ruim een half uur flink kunt pitten.