Met een knipoog naar Prince zit dit dubbelalbum vol met door de jaren tachtig beïnvloede synthpop, postpunk, darkwave en alternatieve rock. De synthese tussen deze verschillende stromingen weet Corlyx over het algemeen smaakvol te brengen. De energieke plaat, de zwoele stem van Caitlin Stokes, het typisch jaren tachtig geluid van gitarist en producer Brandon Ashley en de lopende baslijnen van Davide Rocco geven de muziek een herkenbaar maar ook eigen gezicht. De band is nogal ambitieus geweest door negentien nummers tegelijk uit te brengen. Dat maakt dat niet elk nummer even sterk is. Purple Pain lijkt dan ook even nodig te hebben om je als luisteraar te pakken. Vanaf het donkere The Death Is The Beginning (het laatste nummer op de eerste CD) komt Corlyx pas echt op stoom. Daarna lijkt het allemaal op haar plaats te vallen met aangename dans en luisterliedjes. Luister bijvoorbeeld naar The Sacrifice, Zombie Kid, Witches Dance, Creatures Howl en de light punk van Take The Money. Wil overigens niet zeggen dat andere nummers niet aanslaan. Zo zorgen Ghost Of The West Coast, Downtown en Darkness Is The Future dat je naar de dansvloer beweegt. Kill Cave en Psycho Sensual laten een beetje de standaard van Corlyx horen. Semi-ballad, fijne melodieën en zang die daar sensueel over en doorheen kronkelt. Up On The Cross laat horen hoe Blutengel klinkt. Met dank aan de bijdrage van die band zelf. Purple Pain is een leuke plaat voor liefhebbers van de genoemde genres. Het stijgt niet boven het gemiddelde uit maar Corlyx weet er wel een plezierig album van te maken. Met natuurlijk een donker randje…