Het album klinkt donker en zwaar, vaak neigend naar woede door de agressief zingende Jens Westin. Maar af en toe bedaart hij en neemt hij zowaar even tijd om op adem te komen. Het geheel klinkt als een mix van Sabaton, Annihilator, Black Sabbath en In Flames
De eerste minuten doen nog niet vermoeden van de woede die later over je wordt uitgestort. Dat komt door het korte instrumentale titelnummer Bitter met zijn ingetogen synth-pop karakter, die vervolgens bruut overgaat in Breathing. Zware aanstekelijke riffs, beukende drums en een pompende bas gitaar voorzien van gruizige zang worden deel van de luisteraar. Burn vind ik een van de hoogtepunten van het album. Je hoort een afwisseling van samenzang, solo’s en een prettig in het gehoor liggende melodie. Halverwege lijkt het nummer te eindigen met een fade out van akoestisch gitaarspel. Het blijkt een verrassend intermezzo die weer overgaat in een stuk viking metal.
Cyanide kent tal van tempowijzigingen en is een rollercoaster van melodieuze metal. Black is donker en dreigend en doet vanwege het gebruik van melodie en synthesizers soms denken aan de muziek van Ghost.
Bij drie nummers heeft de band met humor doorspekte videoclips opgenomen, te weten bij Cross, Breathing en het onderstaande Burn. Ze zijn stuk voor stuk het kijken en luisteren meer dan waard. Over het algemeen is Bitter een heerlijke heavy metal plaat die absoluut geen bittere nasmaak achterlaat.