Met de Butterfly Effect (waarover de critici het nog niet eens zijn of het waarheid is of niet) wordt het contrast net iets verder uitvergroot. De coupletten zijn net wat zwaarder en krachtiger en de refreinen bevatten net wat meer melodie en klinken zelfs een beetje lief.
Die lieflijkheid lijkt in eerste instantie ook Faith In Me te domineren, maar hoewel het totale geluid wat meer richting mainstream beweegt, zijn er ook hier de krachtige grooves die geregeld overtuigen. En terwijl bassist Lauri Lilja en drummer André Rodriguez de sterke lijnen uitzetten, kleuren Jancario Rodriguez en Ilari Ukkola ze netjes in.
Memories Left Behind ligt hier mooi in het verlengde. Ik heb ondertussen wel in de gaten dat dit vijftal weet hoe ze aanstekelijke metalcore moeten maken. De melodie is sterk, de grunts zijn zwaar en krachtig en de riffs en breakdowns zijn allen precies raak. Halverwege heeft de luisteraar relatief wat rust met Enemy. De ontembare energie blijft wel steeds aanwezig. Soms exploderend, maar net zo vaak rustig verscholen onder de basismelodie.
De rust is van korte duur want in Hiding From Myself is het fullspeed raggen. Zanger Onni verhoogt zijn stemgeluid nog eens waardoor het contrast met zijn grunts extra toeneemt.
De lijn van de meer mainstreamkant wordt voortgezet in Are You With Me en Who We Are. Aantrekkelijk en gemakkelijk te volgen vervolgt Countless Goodbyes de muzikale reis op Cycles.
De laatste twee composities, No Escape en Hourglass, wijken dan toch weer enigszins af van wat ik gewend ben. Ik laat me verrassen door goede metalcore die doorspekt wordt met pianoklanken in No Escape en wat meer extremere metalelementen in Hourglass.
Countless Goodbyes kan met Cycles wel een potje breken bij mij en menig metalcoreliefhebber. Er ligt genoeg afwisseling in het album terwijl er gewerkt wordt rond een stevige metalcorebasis. Er zijn genoeg sterke elementen in het geluid van de band om iets moois uit te bouwen in de toekomst.