Van de EP We Were Once Lost, een zinsnede uit het nummer Found At Last, zijn inmiddels twee nummers naar voren geschoven: An Honour en Buried. De eerste single An Honour geeft een goed beeld van het totale geluid van Cove. Alle metalcore-elementen komen voorbij en dat betekent dat kracht en melodie in een mooie balans zijn verweven in de compositie. Een melodie die trouwens aansprekend is en waarin afwisseling zorgt voor een prettige totaalervaring. Gitaristen Ben Brazer en Pete Woolven zorgen enerzijds voor een stevige riffmuur waarin anderzijds de nodige fraaie hoge noten voor de versiering zorgen, iets dat kenmerkend is voor alle nummers. Zanger Sam King brult daar zijn teksten overheen. Een bijzonder geluid dat een stevige stempel drukt op het algemene geluid. Behalve krachtig heeft hij een soort gekweldheid in zich. Vooral in de rustige momenten kan hij gekrenkt naar voren komen. In No Place komt dit vooral naar voren in de meer rustige momenten. Rustige momenten die in deze energieke compositie hard binnenkomen. Ook tekstueel is de gekweldheid, misschien zelfs woede en wanhoop, aanwezig. In de single Buried. Zanger Sam King omschrijft het nummer als volgt: “Buried is a track that relates to us all closely, the song is about shutting the world out and being afraid to act out all because of meaningless job’s and throwing others under the bus just to try and ‘climb the success ladder’, only to find yourself buried by your own doings”. Een ervaring die bij jong-volwassenen eigenlijk niet aanwezig zou moeten zijn.
Hoewel de hele EP goede composities oplevert, ligt voor mij de nadruk op de laatste drie composities. Het kort Sonder toont mooi gitaarwerk in een vrij rustige melodie. Het algemene gevoel van ‘wanhoop’ krijgt meer vorm en het nummer vormt een mooie opstap naar de uitschieter Found At Last. Deze compositie is heftig, heeft dat subtiele gitaarwerk in zich en werkt richting het eind toe naar een sterke zangpartij dat uitnodigt tot het samen zingen van de teksten. Iets dat toch bijzonder is, omdat refreinen in de composities wat ontbreken. Het eerder genoemde An Honour sluit de EP op een bijzonder prettige manier af.
We Were Once Lost is een mooi introductie van Cove. De zeven composities intrigeren, hoewel het even duurde voordat de composities werkelijk tot leven kwamen. Door het ontbreken van herkenbare muziekstukken (lees: refreinen) was het even zoeken naar de grote gemene deler. Dat heb ik uiteindelijk gevonden in de grooves, het gevoelsmatige karakter en de fraaie opbouw van de EP an sich.