Crack The Sky – Crackology

Naast het 17e studio album Living In Reverse bracht de Amerikaanse rockband Crack The Sky tegelijk ook het album Crackology uit. Doel van deze dubbelslag is ook om mensen die de band (na 43 jaar!) niet kennen, kennis te laten maken met Crack The Sky. Niet alleen door een nieuw album, maar ook met oude nummers die opnieuw zijn opgenomen.
Crackology is geen ‘best of’ album of ‘anthology’. Daarvoor verwijs ik je naar albums als Classic Crack (1980), Rare! (1994) en The Best Of The Rest (And Then Some) (2000). Op dit album staat een verzameling van nummers die volgens de band het beste klinken en die tot op de dag van vandaag nog steeds live worden gespeeld. Al deze nummers zijn opgefrist en opnieuw, in de huidige bezetting, opgenomen. Aldus John Palumbo in het interview wat wij met hem hadden.
Alle teksten worden geschreven door zanger/gitarist en bandleider John Palumbo. De man bezit de gave om serieuze en minder serieuze zaken uit het leven te vertalen in teksten die niet alleen en vooral humor en cynisme bevatten, maar ook maatschappijkritisch zijn. Goed voorbeeld van dat laatste is Nucleair Apathy, afkomstig van het album Safety By Numbers uit 1978, maar nog steeds actueel is.
Muzikaal staan alle nummers nog als een huis. Cult hits als Hold On/Surf City en het proggy Ice komen van het ongetitelde debuutalbum uit 1975. Dat album werd in de USA uitgeroepen tot beste debuutalbum dat jaar. Na 43 jaar roep ik nog steeds ‘volkomen terecht’. Het is puntgave rock dankzij het fantastische gitaarwerk van Rick Witkowski. De albumversies klokken ruim negen minuten. Neem van mij aan dat ze live worden opgerekt tot een kwartier. Het zijn feestnummers met een zeer hoog jam-gehalte. Dat geldt ook voor het eerder genoemde en acht minuten durende proggy meesterwerkje Nucleair Apathy.
De straight rocker Lighten Up McGraw en de semi-ballad Long Night (beiden van Safety By Numbers) worden als enigen op dit album niet gezongen door John Palumbo, maar respectievelijk door toenmalig bandlid Gary Lee Chappel en drummer Joey D’Amico. Skin Deep komt van White Music uit 1980. Het compacte nummer laat een andere kant van Crack The Sky horen. Dankzij een portie scheurende saxofoon is het nummer jazzy en bluesy ineen. Hot Razors (ook van White Music) wordt gedragen door de vrij hoge en soms afgeknepen zang van John Palumbo en het schurende en jankende gitaarspel van Rick Witkowski. From The Greenhouse komt van het gelijknamige album uit 1989. Het is een van de meer progressieve en symfonische nummers die de band op de setlist heeft staan. Toetsenspel en met name de koorpartijen zijn prominenter aanwezig.
Nummers uit de periode 1990 tot en met 2014 ontbreken op deze cd. Terwijl in deze periode toch zeven studio-albums werden uitgebracht. Wellicht geeft de groep daarmee aan dat nummers uit deze periode niet langer tot de (live) favorieten behoren. Daarom maken we een sprong naar 2015 en het album met de veelzeggende titel The Beauty Of Nothing. Van dit album staan Rachel en The Beauty Of Nothing op deze verzamelaar. Beiden vormen voor mij het bewijs dat de band en hun muziek nog lang niet aan kracht hebben ingeboet.
Voor diegenen die, net als schrijver dezes, al langer bekend zijn met Crack The Sky is Crackology een leuk retrospectief in een nieuwe opgefriste outfit. Voor alle anderen is Crackology maar ook Living In Reverse een aan te bevelen kennismaking met een van de beste en absoluut leukste rockbands in het metier. Crack The Sky is na 43 jaar nog steeds springlevend.