Maar dan was er Thibault Cristiaensen. Hij legde met zijn Equal Idiots zowat hetzelfde parcours af, maar scoorde wel hit na hit. Dan volgden de grootste zomerfestivals, het buitenland en de platencontracten en werd hij ook nog eens een halve TV-persoonlijkheid en kreeg Christiaensen zijn eigen radioshow bij Studio Brussel. Al die aandacht gebruikte hij om zijn oeverloze liefde voor The Crackups te verkondigen. Volgens de legende stelde hij zelfs aan een organisator voor dat Equal Idiots enkel naar zijn festival zou komen spelen als die The Crackups zo ver kreeg dat ze daar een reünieshow speelden. En hij kwam daar nog mee weg ook. The Crackups reïncarneerden op de vele voorzetten van Christiaensen dus als CRACKUPS, in de originele bezetting.
Bij een reünie hoort uiteraard ook een nieuw album en dat kwam zopas uit. Als je het nieuwe Greetings From Earth en het oude Animals On Acid naast elkaar legt, begrijp je meteen waar Equal Idiots (een flink deel van) de mosterd gehaald heeft. CRACKUPS brengt tien jaar na hun eerste worp nog steeds smerige, snel gespeelde garagerock met hints naar noise en punk. Op het nieuwe album sluiten ze nog minder compromissen dan vroeger, met een hoofdrol voor de meer uitgespuugde dan gezongen oerschreeuw-lyrics. Openingstrack Wet Sheets is een rammelend adrenalineshot dat door The Cavemen gezet had kunnen worden, op andere tracks klinken ze dan weer retestrak. Referenties zijn bv. The Hives op hun hevigst, de Zweedse band Wet Dreams, The Glücks en zowel The Undertones als Black Flag. Het hele album wordt er aan een Ramones-tempo in nauwelijks 20 minuten doorgejaagd. De beste tracks zijn Getting The Vibes, Wet Sheets en Liar. Het enige jammere is dat het na amper zeven tracks al ophoudt, maar liever goed en gebald dan met gebakken lucht aangevuld.