Het Zweedse Crazy Lixx draait inmiddels ook al weer ruim twintig jaar (!) mee, en gezien hun loopbaan, mag het best tijd zijn voor een verzamelaar. In de beginjaren werden ze nog wel als imitators van Mötley Crüe en andere Amerikaanse sleaze/glamrock bands gezien, maar inmiddels zijn ze zelf een inspiratiebron voor de jonge generatie sleazy glamrock bandjes geworden.
Het afgelopen jaar heeft de band een behoorlijk aantal van hun oude nummers voorzien van nieuwe nep-soundtrack video’s van bekende en minder bekende tachtigerjaren Hollywoodfilms. In de traditie van de originele hair-metal bands, spelen ook in deze clips de schaars geklede actrices en pin-ups een hoofdrol. Een paar nummers die op deze manier van een nieuwe clip zijn voorzien, zijn ook op dit nieuwe album terecht gekomen.
Two Shots Of Glory is een soort verzamelalbum met oud, nieuw, en geleend materiaal, heb ik ergens gelezen. De nieuwe nummers zijn de gedreven titeltrack Two Shots At Glory en Invincible, met aparte vermelding van het mooie gitaarwerk. De oude tracks komen merendeels van het album Riot Avenue uit 2012; vijf stuks maar liefst, aangevuld met een nummer van New Religion, één van Crazy Lixx en de niet eerder op album verschenen single Sympathy. Het geleende nummer is Sword And Stone, een cover van de Bonfire soundtrack van de film Shocker (oorspronkelijk geschreven door Paul Stanley, Bruce Kullick en Desmond Child). Ook deze is als nep-soundtrack video uitgebracht, ditmaal met Excalibur fragmenten.
Op zich is er op de gepresenteerde nummers van Crazy Lixx weinig aan te merken. Wanneer je gemakkelijk aan grote namen als (latere) Kiss, Dokken, Mötley Crüe en Tesla kan denken, bij het luisteren van deze nummers, dan moeten ze echt iets goed gedaan hebben. Ook de twee nieuwe nummers zijn gewoon goed. Toch is naar mijn mening de balans wel een beetje zoek als je echt van een verzamelaar wil spreken. En dan bedoel ik de vertegenwoordiging van nummers van verschillende albums. Nu zijn sommige nummers al eens meerdere keren uitgebracht, maar het is nu net alsof de band eigenlijk maar één echt goed album heeft uitgebracht (en twee redelijke). Keuzes maken betekent altijd dat er ook mensen teleurgesteld worden, maar dit doet geen recht aan de andere albums die hier helemaal niet gerepresenteerd worden.