De band is moeilijk in een hokje te plaatsen. Waar eerder de labels stoner en met name post-rock werden geplakt, is het nu veel meer dan dit. Het album biedt de luisteraar muziek die voelt als een warme deken. Het is atmosferisch, warm en heeft een heerlijke opbouw in de afzonderlijke nummers en het album op zich. Met zang wordt spaarzaam omgegaan, het is er niet altijd en als het er is past het als een instrument en voelt het als een organisch geheel met het nummer.
Dat de nummers die soms redelijk uitgesponnen zijn, met soms lengtes van meer dan 10 minuten, niet saai worden is knap. Naast de hypnotiserende kracht van de herhaling is er op gepaste momenten ook ruimte om er heerlijk op los te experimenteren. Zo lijkt de band op Rain Black, Reign Heavy alles uit de kast te halen door het inzetten van een hamonica, trompet en zingende zaag(!). Toch klinkt dit alles zeker niet gekunsteld maar juist erg natuurlijk. Op Slow Motion Breakdown maakt de band gebruik van 80’s synths wat het een heerlijk een klein new wave tintje meegeeft. De track Nebulas geeft ons zangeres Belinda Kordic die met haar hypnotiserende stem dat je in het nummer gezogen wordt. Muzikaal doet het nummer wel iets denk aan ons eigen Blaudzun. Het hierop volgende Las Diabolicas had met gemak op een van de latere albums van Katatonia gepast, aan afwisseling dus geen gebrek.
Het mooiste heeft de band echter tot het laatst bewaard: het tweeluik Great Escape wat samen een dikke 20 minuten klokt maakt grote indruk. In part II gaat Greaves los in zijn liefde voor Pink Floyd wat een wonderschone trip van 13 minuten oplevert.
Voor de zwoele zomeravonden is dit een album waar menigeen erg veel plezier van gaat hebben.