Het is alweer zes jaar geleden dat het Japanse Crossfaith met een nieuw album kwam. Ex Machina sprak toen zeer tot de verbeelding. In de tussentijd lanceerde de band de EP Species en mochten de liefhebbers al kennis maken met diverse singles. Gitarist Tama heeft ondertussen de band verlaten en is vervangen door Daiki Koide en ook bassist Hiroki Ikegawa is begin dit jaar geen lid meer van de band.
Het heeft allemaal geen (negatieve) invloed op het geluid van de band, want dat staat ook op Ark als een huis. Zelf willen ze met het album afscheid nemen van het verleden en de toekomst zien als een nieuw begin. Met hun mix van metal, metalcore en elektronische muziek is de band nog altijd een voorbeeld voor velen.
Twee singles zijn reeds de revue gepasseerd. L.A.M.N. featuring Bobby Wolfgang is een heftige lekkere rocksong waarin Crossfaith heftig tekeer gaat met een juiste balans tussen metal en industriële rock, hoewel Avatar ergens tussendoor ook nog tussendoor komt. L.A.M.N. is scherp en heeft een aantal fraaie wendingen en breakdowns. Tekstueel is het een boodschap naar iedereen dat het goed kan zijn om je onderscheiden van de ander, vooral wanneer het een corrupte overheid betreft. De andere single is ZERO. Vanuit een enigszins jaren zeventig intro vervolgt Crossfaith op een opzwepende en scherpe manier de compositie. Met zo’n single zijn ze in staat om menig zaal/podium compleet (figuurlijk) af te breken. De opzwepende groove wordt aangevuld met een sterk refrein. Met de breakdown en de elektronische variaties weet je al dit goed zit en uitnodigt tot een ferme moshpit. Met die groove start de band trouwens het album. The Final Call is een bijzondere titel voor een opener. Het is een korte introductie op het album dat zowel op een metalfestival als in een doorgewinterde club goed in de smaak zou kunnen vallen.
De metalcore die het gezelschap verder neerzet is te vergelijken met het (oude) geluid van Electric (voorheen Eskimo) Callboy. Technometalcore (of zoals ik in eerdere reviews de term technometalcorehiphopmix gebruik) in de puurste vorm. My Own Salvation is daar een voorbeeld van. Het is krachtig, maar tevens erg dansbaar. Ergens relatief rustig, sterk melodieus met krachtige elementen en een dijk van een breakdown. Ook God Speed featuring Wargasm valt onder de bovenstaande noemer. De technostart zweept op, laat je springen en dansen en staat garant voor een goed feestje. Japanse partycore met een dijk van een meezingrefrein.
Meezingen kun je daarna gewoon verder met Warriors featuring Mah. Qua titel en refrein lijkt het de Japanse equivalent van Freedom Call, maar toch een beetje pittiger. Crossfaith weet in Warriors goed op te bouwen naar een climax. Opmerkelijk is de wending na twee minuten naar een easy, lichtelijk reggaeachtig stuk muziek. Even rust, even slowdown. Dat doen ze later op het album in Night Waves. Een nogal zoetsappig stuk muziek dat zwoel en warm naar je toe komt.
Hadden we trouwens al twee singles benoemd die reeds uitgekomen waren. In tegenstelling tot Night Waves mogen ze Headshot! Subiet uitbrengen als nieuwe single. Ook hier is het refrein het centrale meezingpunt in een innemende sterke compositie. Metalcore zoals het kan en hoort en dan is DV;MM￥SY5T3M nog niet eens begonnen. Ultiem genieten.
Het album sluit af op een ‘dubbele’ manier. Afterglow is een compositie die rustig van aard is, klinkt als een warm bad of als een oude vriend en neemt je vertrouwd mee in de nieuwe reis van Crossfaith. In Canopus doen ze Afterglow nog een keer over, maar dan in een meer stevigere variant en wat meer uitgebreid. Samen is het zwart en wit, past het uitstekend bij en in elkaar.
Ik kan alleen maar concluderen dat AЯKeen album is dat voortgaat op het succes van de band en de weg die Crossfaith mag doorlopen. Is het een nieuw begin en een nieuw geluid. Voorzichtig wil ik zeggen dat dit gelukkig niet helemaal het geval is. Het album ademt metalcore, is energiek en opzwepend en laat een band horen die sterk in zijn schoenen staat en klaar is om alles en iedereen te overspoelen met hun heerlijke spel.