Via video’s van The Perfect Nightmare en Catastrophe kon je al kennis maken met de muziek op Ex Machina. De combinatie van krachtige opzwepende technohardcore en zware metalinvloeden biedt niet alleen een gevarieerd geluid op, maar pompt het adrenalinegehalte in je lijf ook ontzettend snel op. Met Deus Ex Machina luiden ze het album in op een manier die de spanning opvoert en gemakkelijk heel Tomorrowland op zijn grondvesten zou kunnen doen schudden en is daarmee tevens een perfecte opener voor Catastrophe. Deze compositie ramt er namelijk meteen in met uitstekende metalcore dat beloond wordt met een aanstekelijk refrein terwijl de basisbeat voort blijft razen.
Door het groovende karakter overlapt Crossfaith zeker ook andere stromingen. Destroy heeft bijvoorbeeld wat kenmerken van het opzwepende karakter dat Slipknot ook, vooral live, weet neer te zetten. Daarnaast heeft Freedom de ultieme mix van hiphop, metal en techno en is zo opgebouwd dat het onmogelijk is om je niet mee te laten voeren in de vibe en de stream van de compositie. Ergens maken ze lichtelijk gebruik van een beetje plagiaat, maar dan wel van hun eigen muziek. Het daaropvolgende Make A Move richt zich meer op de hiphopkant, maar houdt de vaart er goed in met een refrein dat meteen aanspreekt.
Dan is het even tijd voor een herkenbare ‘tune’ wanneer Wipeout ingezet wordt. Wipeout was ook op de gelijknamige EP te vinden, maar voor Ex Machina is er een albumversie van gemaakt. En daar is niets mis mee, want Wipeout is een heerlijke metalcorecompositie die zich subiet nestelt in je geheugen en daar bevredigend rond blijft zingen.
Het is niet alleen maar uptempotechnometal wat de klok slaat op Ex Machina. Met het gevoelige Lost In You, Eden In The Rain en Milestone gaat Crossfaith even meer richting de rock met een gevoelige rustige ondertoon. Een moment om de aanstekers (wel wat ouderwets) de lucht in te steken en mee te wiegen op de muziek.
Via het wat ‘lullige’ instrumentale Twin Shadows is het weer vol aan de bak in Daybreak. Een compositie waarin het tempo wat meer opgevoerd wordt en een band als Parkway Drive mag uitkijken, omdat hun (oude) publiek zeker gecharmeerd kan zijn van Daybreak.
Als eerbetoon aan Chester of gewoon omdat het een lekker nummer is, eindigt Crossfaith met de Linkin’ Parkcover Faint. En Crossfaith heeft er een uitstekende versie van neergezet. Hoewel covers vaak het origineel niet evenaren, moet ik zeggen dat de versie van Crossfaith voor mij vele malen krachtiger klinkt.
Crossfaith overtuigt. Niet alleen live weten ze alle registers op de juiste manier op het juist moment open te zetten. Ook op Ex Machina zetten ze hun enerverende technometalcorehiphopmix sterk neer en zijn we een album rijker dat van voor tot achter vol kwalitatief goede composities staat die evenwichtig en vol power zijn opgezet.