De drie composities zijn het best te omschrijven als een geslaagde kruising tussen Eskimo Callboy en Papa Roach.
In titelnummer Wipeout wordt duidelijk waar de visie van Crossfaith over gaat. De band heeft vertrouwen in de toekomst met, nu heel actueel, de Olympische Spelen in 2020 in Japan. Muzikaal duiken ze rechtstreeks de onvermijdelijke toekomst in met veel energie en een fris karakter. Van begin tot eind klopt het muzikaal helemaal. Daarbij is Wipeout ontzettend gemakkelijk te volgen en zing je het refrein na één keer al luidkeels mee. Het stukje hiphop en het evenwicht tussen kracht en spanning houden het allemaal erg interessant.
Inside The Flames is eveneens nogal catchy van aard. Het opzwepende karakter en de groovende ritmes zorgen er ongetwijfeld straks live voor dat een optreden een feestje gaat worden. Ook hier wordt er genadeloos gespeeld met spanningsverhogende elementen die naar een sterke breakdown werken. De coupletten grooven en de refreinen klinken gewoon vet. Zangtechnisch komt iedereen aan zijn trekken. Gevoelig, helder, clean en zwaar. Crossfaith schudt het schijnbaar moeiteloos uit de mouw.
In Vermillion Gold gaat de baksteen op het gaspedaal en bieden de techno-elementen een frisse kijk op de compositie. In de ultrasnelle stukken is het genieten en via een goed uitgevoerd bruggetje wordt het melodieuze refrein mooi naar voren geschoven en heeft een ieder even de rust om daarna weer vol uit zijn dak te gaan.
In de metalcorewereld is Crossfaith wat mij betreft een sterke speler die nu ook met Wipeout een waardige aanvulling biedt op het al bestaande (Europese) aanbod.