Sinds 2017 heeft het Amerikaanse Crown Magnetar gestaag zijn naam gevestigd binnen de wereld van de brutal deathcore. Onder leiding van vocalist Dan Tucker blijft de band onophoudelijk evolueren en productief te werk gaan. In de afgelopen jaren hebben zij twee volwaardige langspelers uitgebracht, afgewisseld met twee krachtige EP’s. Dit jaar wordt dat indrukwekkende oeuvre verder uitgebreid, want slechts anderhalf jaar na hun laatste wapenfeit presenteren de heren ons Punishment.
Naast hun studioactiviteiten staat Crown Magnetar bekend om hun intense en frequente liveoptredens. In 2024 waren zij nog te bewonderen op Headbangers Parade en in datzelfde jaar had ik het genoegen hen in Oslo live aan het werk te zien. Niet alleen was de band één van mijn favoriete livebands dat jaar, maar wist ook hun album Everything Bleeds een jaar eerder een prominente plek in mijn album of the year-lijst te veroveren. Nieuw werk klinkt dus letterlijk als muziek in de oren voor mij. Ik ben dan ook erg benieuwd wat de heren er deze keer van gebakken hebben.
Een blik op de tracklist onthult dat Punishment vier nieuwe composities bevat, met een totale speelduur van slechts twaalf minuten. Drie van deze stukken verschenen reeds eerder als single, maar om het werk in zijn geheel te kunnen beoordelen, heb ik ervoor gekozen om mij tot nu toe van beluistering te onthouden. De EP opent met Barbed Wire Noose, een compositie die vocaal louter in de lage regionen opereert en wordt gedragen door furieuze breakdowns en het razendsnelle drumwerk van Byron London. De trage, dreigende riffs creëren een compromisloze beatdown-sound en zetten direct de toon voor wat volgt.
Nailed The Fuck Down is de enige volstrekt nieuwe compositie en toont samen met Bringer of Dead Light een grotere mate van variatie. De melodieuze gitaarslides versmelten op organische wijze samen met de machinale drums, terwijl de veelzijdigheid ook vocaal sterk naar voren komt. De schrille, snijdende screams klinken onheilspellend, terwijl de diepe, brute vocalen een genadeloze impact hebben.
Crown Magnetar blijft trouw aan zijn kenmerkende stijl en omarmt de chaos met open armen. Elk bandlid toont zich tot uiterst bekwame muzikant. Zo laat gitarist Nick Burnett een verbluffend snelle solo horen, terwijl bassist Jesse Camargo met zijn dreunende bastonen het geheel samenbindt. De afsluiter Decapitation Ritual ademt dezelfde dreigende sfeer als de opener en vormt qua riffs onmiskenbaar het hoogtepunt van deze plaat.
Met Punishment trakteert Crown Magnetar de luisteraar op vier compromisloze composities, opgebouwd uit twee verschillende muzikale benaderingen: enerzijds de loodzware, beatdown-georiënteerde stukken en anderzijds de traditionele, meedogenloze deathcore-explosies. Het enige nadeel is de lengte. Deze EP is simpelweg te kort, want de wereld snakt naar een volwaardig album in deze stijl. De vooruitblik op een derde langspeler stemt dan ook bijzonder hoopvol.