Crown Of Glory – Ad Infinitum

Eens in de zoveel tijd komt er wel een album langs dat zo gemakkelijk wegluistert en waarbij je je zo snel vertrouwd voelt met het geluid op het album dat je er (bijna) niets slechts over kunt vertellen. Het album Ad Infinitum van het Zwitserse Crown Of Glory is zo’n album. Het is het derde album van de band en is weer knap gevuld met een geluid dat uitstekend past in de melodische rock-/metalhoek. Twaalf nieuwe composities die doorspekt zijn met krankzinnig aantrekkelijke melodieën en diverse elementen uit diverse genres vermengen met het basisgeluid.
Hene Muther is een uitstekende zanger en laat op het gehele album geen steek vallen en overtuigt wel op alle fronten. Binnen het geluid van Crown Of Glory past hij uitstekend. Misschien mede door zijn stemgeluid liggen overeenkomsten met bijvoorbeeld Pagan’s Mind of Axxis op de loer. Toch komt ook de naam van Avantasia soms naar boven drijven, zoals in Something waarin Hene het duet aangaat met Seraina Telli (Dead Venus, ex-Burning Witches, Hitgrinder, Surrilium). Een vrij eenvoudige compositie die pakkend is en in de refreinen heel gek aan When The Rains Begin To Fill van Pia Zadora en Jermaine Jackson. Niet het meest geijkte metalnummer, maar het eindige toentertijd uiteindelijk ook op nummer één van de top 40. Het gitaarspel in Something is vooral in de solo wel lekker scherp neergezet door Markus Muther en Hungi Berglas.
Crown Of Glory grossiert, zoals gezegd, in composities die aantrekkelijk vorm zijn gegeven. Daardoor is de aan powermetal gerelateerde muziek heel toegankelijk en zou Let’s Have A Blast een regelrechte publiekshit kunnen worden. Maar ook het wat zwaarder aangezette Emporium Of Dreams is een goede kanshebber. Dit komt zeker door de uitstekende balans die is neergezet tussen couplet en refrein.
Er wordt ook wel wat gespeeld met ritmes in bijvoorbeeld het uptempo Infinity. Juist het gevarieerde karakter houdt het allemaal wel spannend om te beluisteren. En dat komt vaker terug in Glorious Nights of What I’m Made Of waar de band van easy naar groovy gaat en tevens een octaafje stijgt.
Het album kent ook rustige momenten met de ballad Surrender als middelpunt. Een veilig en mooi middelpunt dat in de samenzang wat meer bombast had mogen hebben, maar over de hele linie netjes binnen de lijntjes is geschreven en gespeeld.
Dat de heren soms een zwaardere groove inzetten is ook te horen in Master Of DIsguise. Een compositie waarin de kant van de powermetal even wordt verlaten en de rock uit de vorige eeuw van invloed lijkt te zijn. Een erg pakkende compositie in de beste rocktraditie.
Hoogtepunt voor mij op het album is echter Make Me Believe. Deze compositie is fantastisch neergezet. Het doet me een beetje denken aan Hammerfall. Het mag dan lichtelijk buiten mijn comfort zone liggen. Feit is wel dat deze compositie perfect opgebouwd is en is uitgegroeid tot een compositie waarin alles lijkt te kloppen. De melodie is goed, de solo op het goede moment en het refrein zeer aansprekend.
Ad Infinitum is misschien niet het beste album binnen mijn genre, interessegebied, maar een album dat wel van voor tot achter overtuigt en eigenlijk geen kanttekeningen behoeft. Het mag misschien niet je cup-of-tea zijn, maar dat neemt niet weg dat dit derde album van de band een heerlijk album is.