Na intro Helix knalt Crystal Lake uit de startblokken met Aeon, wat meteen het hardste nummer van de cd is. De samenwerking tussen enerzijds het bizar snelle gitaar- en drumwerk en anderzijds de (zware) groove in het nummer zorgen voor de eerste, intense ervaring met het album.
Aeon wordt gevolgd door Agony, +81, Lost in Forever en Outgrow. Stuk voor stuk goed uitgedachte nummers met elk een catchy refrein en een breakdown hier en daar. Uit deze vier nummers valt op dat het couplet van +81 erg lekker grooved. Daarnaast zit voor mij nog wel een klein minpuntje aan Lost in Forever. In het midden van het nummer zit een korte opbouw, waarbij ik volkomen klaar zit voor een enorme breakdown. Het is vervolgens jammer dat dit niet volgt. Dit had het nummer voor mij naar een hoger niveau getild.
Een van de allerbeste onderdelen van het album is de combinatie Ritual en Hail To The Fire. In Ritual wordt er letterlijk een soort ritueel voorgedragen, waarna Hail To The Fire volgt als een aansluitend, traditioneel nummer. Dit combo zou gedurende een optreden niet misstaan in de setlist.
Devilcry gaat eigenlijk verder waar we met Outgrow gebleven waren. De met electronica doorspekte metalcore klinkt nog altijd uitstekend.
Met Just Confusing wordt een rustiger nummer voorgeschoteld. Zelf vind ik het jammer dat Crystal Lake na Devilcry niet doorknalt richting het einde. Het nummer haalt de vaart voor mij een beetje uit de cd. Na Just Confusing wordt namelijk de ferme pas weer voortgezet. Apollo is heerlijk up-tempo en doet mij muzikaal op sommige momenten aan Heaven Shall Burn denken. Sanctuary besluit vervolgens Helix, op toegepaste wijze.
Crystal Lake drukt zijn stempel. Helix klinkt extreem goed en het zal niet lang meer duren, voordat de mannen een flinke naam binnen het genre worden. Laat je onderdompelen in het metalmeer dat Crystal Lake heet.