De EP telt vijf tracks en start met Whirl, veruit de meest melancholische van dit debuut. De band verdient hier alle punten voor sfeerzetting, maar muzikaal mocht het misschien wat meer zijn. Viscous (kleverig dus) heeft een psychedelische toets die mij terugvoert naar het freestylen van Jimi Hendrix, maar mogelijk wordt dat versterkt door de trio-bezetting waar ook Jimi aan vasthield.
Eunice opent in de sfeer van desertrock en stoner, met hints van Fire Down Below of Cowboys & Aliens en gaat dan meer richting Atomic Vulture. Een lichte laag melancholie wordt afgekruid met virtuoze riffs. Het massieve in het geluid komt er nog niet genoeg uit hier, maar dat ligt misschien aan de opnames.
De track Gizmo wordt verdeeld over een deel 1 en 2, hoewel ik niet meteen de link hoor. Part 1 is instrumentale progrock van de bovenste plank met leuke tempowisselingen. In de trage tussenstukken zit hier een vage knipoog naar Pink Floyd, maar zodra de intensiteitsmeter de hoogte ingaat klinkt het meer als Russian Circles of Turpentine Valley. Knappe opbouw en mooi gespeeld met de spanningsboog. Dat moet ook wel om bijna zeven minuten interessant te blijven. Epic!
De intro van Gizmo Pt 2 is degelijk, maar de riffs die erop volgen zijn misschien ook wat gewoontjes in verhouding tot het knap uitgewerkte drumwerk. Als de distortion-pedaal ingedrukt wordt en de gitaar als een synth gaat klinken, bloeit deze song wel open. Om dit voluit postrock te noemen, mis ik soms wat emotie in de muziek.
Cuberdon heeft een intrigerende EP afgeleverd, die voorlopig vooral op cassette verkrijgbaar is. De vijf tracks klinken veelbelovend en laten ook nog heel wat opties open. Met Rockportaal willen we alvast op de eerste rij zitten om te zien en vooral te horen wat die toekomst in petto heeft voor Cuberdon.
Je vindt Cuberdon hier op Spotify.