Vanavond staat er in de kleine zaal van de Effenaar volgens de site een potje post-metal en doom op het programma in de vorm van een drietal bands, waarvan er twee uit ons eigen Brabant komen. De eerste band van de avond is Kaligoh, uit Eindhoven. Deze vier heren maken muziek met een hoop invloeden, waar doom, sludge en stoner de hoofdbestanddelen van zijn. IZAH uit Tilburg maakt volgens eigen zeggen een muzikale mix van elementen uit sludge, noise, hardrock en post-rock. De hoofdact van vanavond is de Zweedse groep Cult of Luna die bekend staan om hun stevige post-metal. Deze term wordt gebruikt om een mix van invloeden te omschrijven die vanuit de negentiger jaren op kwamen zoals death, doom, black, grind, sludge, stoner en zo nog meer. De bands zijn niet gemakkelijk in een bepaald genre te plaatsen en dat wil men ook niet. Bij dit soort muziek is het gevoel erbij belangrijker dan het in een hokje kunnen zetten van de muziek. Dit leidt bij sommige bands ook tot vreemde experimenten, maar dat valt vanavond wel mee. Er worden ook wel elektronische uitstapjes gemaakt, maar deze zijn meestal een uitstekende toevoeging aan de toch al wat donkere sfeer die er hangt.
De kleine zaal is al redelijk gevuld als de leden van Kaligoh stilletjes het podium betreden. De zaal is donker, met uitzondering van een aantal zachte witte spots achter de bandleden. De donkere sfeer die hiermee gecreëerd wordt past goed bij de intro van Blasphemy. De gesproken tekst is zacht, maar de eerste gitaaraanslag is blazend hard en laat een aardige impact achter op het publiek. Een van de gitaristen breekt na drie aanslagen echter een snaar, maar dit is gelukkig zo verholpen. Overblijfsel van dit feit is wel dat de gitaar niet meer honderd procent zuiver gestemd is. De volle bas en de lange trage riffs komen echter lekker binnen. Het tweede nummer heeft een erg hoog horror gehalte, echter gaat het effect van de korte gitaar aanslagen een beetje verloren door het nogal luid pratende publiek. Zodra de drums erbij komen is dit echter meteen over. Het laatste en verreweg langste nummer (bijna een kwartier lang) is intrigerend om te horen, zeker het effect op het publiek van de “pauze” in het midden van het nummer is leuk om te zien. De simpele gitaartonen houden het publiek compleet in beslag als waren ze gehypnotiseerd. Het publiek reageert überhaupt wel goed op de band, er staan weinig mensen stil. Er wordt lekker mee geknikt op de veelal dreunende klanken. Aan het einde van de set worden de gitaren al door galmend neergelegd en verlaat de band het podium, alsof ze het afscheid nemen van het publiek aan de instrumenten over laten…
Next up: IZAH. Dit is volgens de aankondiging Doom metal met een hoofdletter D. De uit Tilburg afkomstige band is een flinke podium vuller ten opzichte van de vorige band. Wat men laat horen is een donkere mengeling van stijlen waar Sierk met zijn stem bij vlagen aardig hard bovenuit komt. De sfeer die wordt neer gezet is voor mij alles behalve happy. Het is donker, duister en bij vlagen behoorlijk creepy. Dit wordt nog eens versterkt door de beelden die in zwart wit geprojecteerd worden achter de band. Hierop zijn allerlei taferelen te zien die allerminst vrolijk zijn. Oorlogs beelden, ontploffingen en ga zo maar door. De belichting van de kleine zaal is nog steeds lekker donker en de muziek hakt er lekker in. De toetsenist op het podium valt muzikaal weinig op. Wellicht is het de afstelling van het geluid, maar deze is echt maar bij vlagen te horen. Zoals ook bij Kaligoh het geval is de muziek een combinatie van allerlei stijlen, waar het trage doom wel de boventoon voert. De zaal is intussen al lekker vol en het publiek geniet zichtbaar van de soms wel erg lange nummers. Wat de muziek zo interessant houdt is de afwisseling. Er zijn momenten met een flink tempo die je bijna doet denken aan trash, afgewisseld met ultra lome, trage met grunts gevulde tussen stukken die weer uitmonden in een heftige climax. Ook zijn er zeer sfeervolle “pauzes” in de nummers en laat de zanger zelfs wat clean zang horen die absoluut niet misstaat in het geheel. De uitkomst is een emotionele rit door allerlei gevoel en emotie, absoluut een intrigerende band om te zien, horen en beleven.
De hoofd act van vanavond is de uit zweden afkomstige band Cult of Luna. Op het podium staan twee drumsets, dit belooft wat. De muziek van CoL zit duidelijk een stuk ingewikkelder in elkaar dan de voorgaande bands, hier is absoluut veel aandacht besteed aan het schrijfwerk. De afstelling van het geluid is ook beduidend beter, hier komen alle instrumenten goed naar voren, alsmede de stem van Johannes Persson. Ook de toetsenpartij maakt hier een flink onderdeel uit van de intrigerende sfeer die wordt neergezet. De afwisseling die de vorige twee bands ook zo interessant maakt om van te genieten gaat ook hier weer verder. Na de intro volgt eerst het stevige I: The Weapon van het nieuwe album Vertikal wat CoL dit jaar heeft uitgebracht. Hier is duidelijk te horen dat de band veel tijd heeft genomen om de nummers te perfectioneren en deze ook zo op het podium wil uitvoeren. Alles klinkt tot in de puntjes verzorgd. De donkere riffs, de aparte percussie en ook alle elektro erachter worden één geheel en maken van ieder nummer een compleet epos. Zo ook later in de set het nummer Vicarious Redemption, ook van het laatste album. De opbouw van het nummer is geweldig en weet heel het publiek in z’n greep te houden. Men lijkt af en toe wel in hogere sferen te verkeren, zowel het publiek als de band is bij vlagen volledig afgezonderd in zijn of haar eigen wereld en staat werkelijk te genieten van de performance.
Met dank aan Paul Verhagen van Achrome Moments Photography voor de foto’s. Meer foto’s van het concert zijn hier te vinden:
Cult of Luna – Achrome Moments