Het nieuwe album bevat acht nummers, goed voor bijna 50 minuten muziek. De doom van het debuut is zeker nog alom aanwezig, maar als geheel is dit tweede album net iets minder somber dan het eerste, en daardoor toegankelijker. De melodieën klinken wat lichter op de hand en er wordt al eens meer tijd genomen voor bv. een epic/thrashy gitaarsolo. De cleane vocals zorgen op zich al voor een goed tegengewicht ten opzichte van de donkerte die meestal in de muziek zit. Behalve veel doom en een klein beetje thrash zit er nog wat grunge (Soudgarden dan) en soms wat desertrock en stoner in. De synths zorgen heel af en toe voor de catchy look & feel van een Ghost. Soundgarden meets doom en dan nog synths erbij, dan heb je al een goed idee hoe Cult Of Scarecrow klinkt op dit album.
In vergelijking met het vorige album zijn de tracks en zeker de intro’s compacter. Opnames en mix zijn prima, muzikaal-technisch is dit top ingespeeld, er zit flink wat variatie in de songopbouw en deze band heeft voor zichzelf moeiteloos een eigen genre uitgevonden. Ondanks de variatie is het bij de eerste luisterbeurten niet altijd makkelijk om de tracks van elkaar te onderscheiden. Nog net iets meer aandacht voor de lyrics/refreinen kan misschien nog wat helpen, al hebben ze bij Cult Of Scarecrow daarin al flinke stappen vooruit gezet.
De beste tracks zijn voor mij Own Worst Enemy, This Blood’s For You en Sacrosanct Man. Cult Of Scarecrow toont op Tales Of The Sacrosanct Man hoe je met kleine ingrepen doommetal catchy kan maken. Dit album loodst deze Belgische band naar de Champions League van de doommetal.