TivoliVredenburg mag zich deze woensdagavond weer opmaken voor een avond vol metalcore. Het Amerikaanse Currents verzorgt namelijk vier kerstshows in Europa en Utrecht is daar een onderdeel van. De support wordt deze avond voorzien door Miss May I, Acres en InVisions.
Die laatstgenoemde mag al om 18:30 uur aantreden en doet dit vanaf het eerste moment vol enthousiasme. Het viertal onder leiding van Ben Ville maakt geen tijd vuil aan praatjes en zweept het publiek op tijdens de nummers. Zo klappen de toehoorders vrolijk mee op de metalcore van deze Britten. Tijdens Dissimulate weet InVisions een moshpit te bewerkstelligen. De band is wellicht niet authentiek en speelt veel leentjebuur bij andere bands, maar weet een professioneel optreden over te brengen.
De chaotische riffs doen denken aan het Hollow Crown-tijdperk van Architects en ook de schone vocalen zijn vergelijkend met diezelfde band. Wanneer de band meer richting de djent-passages gaat roepen ze eerder associaties op met de oude sound van Northlane. Echter is InVisions vanavond veel meer dan een herhaalproduct, want wanneer de clean zang van de heren samenvloeit, weet de band overtuigend voor de dag te komen. Vooral afsluiter Gold Blooded doet het vanavond goed en mag op veel bijval rekenen. Ik zag de band twee jaar geleden op Graspop en kan met recht zeggen dat dit kwartet grote stappen heeft gezet ten opzichte van dat optreden.
Ook het Britse Acres krijgt een half uur om het publiek warm te maken voor Miss May I en Currents. Acres bracht vorig jaar het goed ontvangen Burning Throne uit en ook dit jaar verscheen de What It’s Like To Feel Worthless EP. De setlist bestaat dan ook uit nummers van deze twee uitgaves. Dit ensemble is een pakweg rustiger dan het voorgaande optreden en dat contrast kan niet iedereen bekoren. Hoewel de atmosferische post-hardcore zeker fans heeft vanavond, zijn er ook veel gesprekken gaande en is de sfeer minder goed.
Het helpt ook niet dat frontman Ben niet de beste zanger is in het genre, waarbij hij in de schone regionen soms vals zingt. Zijn screams gaan hem beter af, maar echt overtuigen doet het gezelschap niet. De wilskracht is er wel, maar de muziek zit in een andere hoek dan de overige bands, waardoor Acres niet de lof krijgt die het verdiend. Instrumentaal zit het goed in elkaar en de afwisseling is mooi uitgewerkt, echter is het afsluiter Leave It To Rot die de toeschouwers laat bewegen. Dit rechtlijnige opus kent louter harsh vocals, waardoor de zwakte in vocalen hier achterwege blijft. Acres speelt prima, maar kan meer allure maken in een andere package.
Voor het Amerikaanse Miss May I is 2024 een speciaal jubileumjaar. Het is immers de vijftiende verjaardag van het debuutalbum Apologies Are For The Weak. Niet alleen een mijlpaal in het genre, maar ook voor de band zelf. Niet voor niets dat frontman Levi Benton benadrukt dat vanavond een viering van live muziek is. De band speelt het album voor deze gelegenheid dan ook integraal. Vanaf de eerste seconde van A Dance With Aera Cura tot aan de laatste noot van Forgive And Forget is de energie torenhoog.
De band speelt strak en Levi is uitmuntend bij stem, waarbij ik me met vlagen afvraag wanneer de beste heer adem haalt. Arms Of The Messiah vind ik op deze plaat een niemendal, maar kent wel een ongelofelijk lekkere solo die een geweldige uitvoering kent. Echter is het vooral de overrompelende drumsound die vooraan in de mix staat, waardoor niet alleen de solo’s, maar ook de schone zang van Ryan in het niet vallen. Het viertal straalt vijftig minuten dankbaarheid uit en toont dit door het publiek meermaals positief toe te spreken. Bij het titelnummer komt er een wall of death en ook aan de vraag naar crowdsurfers wordt gematigd gehoor gegeven.
De snelheid in riffs werkt aanstekelijk op de nekspieren en het publiek is dan ook laaiend. Het enige minpunt aan dit optreden is de matige mix. Topfavoriet Forgive And Forget wordt luidkeels meegezongen en is tevens de afsluiter van de plaat, desalniettemin betekent dit niet het einde van het optreden. Levi draagt de afsluiter Hey Mister op aan ons, de metalfamilie en iedereen die iets betekent voor de scene. Helaas geen Shadows Inside, maar wel een optreden voor mijn jaarlijst.
Aan de shirtjes te zien is het natuurlijk terecht dat de Amerikanen van Currents er hier met de headlinespot vandoor gaan. De band kent een exponentiele groei de afgelopen jaren en vanaf The Way It Ends en The Death We Seek is dit vijftal mateloos populair geworden. Naar mijn mening niet geheel onterecht, want de band mixt een commercieel geluid met genadeloze metalcore en doet dit zeker niet onverdienstelijk.
Er zit een duidelijke lijn in dit optreden. Zo komen de eerste tracks allemaal van The Way It Ends af en passeren hoogtepunten als Monsters en Better Days al binnen een kwartier de revue. De wisselwerking tussen Brian en Christian komt hier mooi naar voren. Daar waar Brian clean zingt, komen de schreeuwen van de bassist af, wat resulteert in een uitmuntende dynamiek.
De frontman geeft aan dat het tijd is voor wat nummers van hun laatste wapenfeit en ’wat’ is een understatement, want het is een bijna integrale vertolking van een plaat die mijn jaarlijst wist te halen. The Death We Seek, So Alone en Remember Me kennen de meeste vocale bijval, terwijl Guide Us Home als ballad aanvoelt. Na al het geweld is dit een bijzondere afwisseling, waar velen, waaronder ikzelf, niet op zitten te wachten. Gelukkig vervolgt het optreden zich met mijn favoriete nummer van vanavond en besluit ik tijdens Into Despair me ook te wagen aan een crowdsurfpoging. De band speelt een uitmuntend optreden, maar de interactie met het publiek is vanavond karig, vooral boegbeeld Brian oogt vermoeid, maar het is dan ook niet de eerste show dit jaar. Apnea is vandaag het oudste nummer en tevens afsluiter. Currents toont zich een fenomenale liveband.
Foto’s: Nienke Witteveen & Rick Fleuren