Currents – The Way It Ends

Na het album The Place I Feel Safest kwam de metalcoreformatie Currents met de EP I Let The Devil In waarop ze de ingeslagen weg met goed gevolg verder plaveiden. 2019 stond daarna in het teken van het schrijven van nieuw materiaal dat heeft geresulteerd in het nieuwe album The Way It Ends. Een album dat positiviteit uitstraalt en iedereen oproept om vooral te zorgen voor de mensen om je heen terwijl de rest van de wereld zo’n chaos is.
Met Never There opent Currents het album op een manier die voor mij vrij gekweld overkomt. Er ligt een zweem van wanhoop overheen. Met A Flag To Wave verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon. Hier zet Currents het hele gewicht in de strijd in een compositie die als voorbeeld mag dienen als een metalcompositie. Kracht en melodie dansen (met 1,5 meter afstand) om elkaar heen en houden elkaar mooi in evenwicht en krijgen een gezicht in de grunts en clean vocals. Daarbij snuffelen gitaar, bas en drums elkaar en werken aan een synergetische belevenis.
In Poverty Of Self  gaat de band nog eens de diepte in en zorgen de dikke riffs ervoor dat er enige deathmetal invloeden het geheel tot een deathmetalcore-ervaring maken. Het geluid is vet neergezet en in de breakdown zorgt Currents voor een heerlijke grunt die het geheel de diepte in trekt. Een tweede breakdown wordt gevolgd met een prettig gitaarsalvo.
Pas met Monster gaat het gas even van de plank. Hierdoor komen de zangpartijen en vooral het contrast hierin wat meer naar voren. Vooral de clean vocals zorgen er daardoor voor dat het geheel wat meer toegankelijk is en de refreinen zullen het live goed doen. Maar Currents weet wel dat ze ook in Monster een dijk van een breakdown kunnen stoppen om te overtuigen. In het begin van Kill The Ache wordt er flink gegrooved, maar al gauw ligt het accent op de meer serene zang. Hierdoor bouwt Currents de nodige spanning op die op een gegeven moment zijn ontlading vindt. Toch blijft het evenwicht in contrasten mooi behouden en dat komt zeker door de sterke melodie. De gekweldheid uit Never There komt hier zeker terug in de meer krachtige stukken en krijgt een vervolg in Let Me Leave. Een compositie die zich slepend en evengoed wat gekweld voort beweegt en je meeneemt in het gevoelige karakter.
Uiteindelijk maakt Currents gewoon een goede portie metalcore die in Origin terugkomt met summier wat techno-elementen. De drum en zang staan aardig centraal terwijl gitaar en bas het geheel van een dikke groove voorzien. En grooven kunnen de heren wel want als een op hol geslagen stoomwals gaat dat door in Second Skin en Split en weer later in How I Fall Apart waarin de band nog een flinke breakdown gebruikt en Better Days waarin de lijn netjes wordt voortgezet en het album sterk wordt afgesloten.
Ook op The Way It Ends laat Currents zich van zijn beste (metalcore)kant horen. De band weet melodie, kracht en ritme te combineren tot aanstekelijke composities. Er zijn geen echte uitschieters en dat zou door sommigen misschien spijtig gevonden worden. Maar wanneer je ervan uitgaat dat meer van het goede ook prettig is, is The Way It Ends een lekker album.