Curse Of Lono – Severed

Deze band is behoorlijk highbrow. Hun bandnaam komt van een boek van schrijver/journalist/troublemaker Hunter S. Thompson – geportretteerd door Johnny Depp in de film Fear And Loathing In Las Vegas. Zelf geven ze hun muziek de benaming Cinematic Southern Gothic Rock mee, ook niet geheel van pretenties gespeend.
Door dat Southern verwachtte ik een Amerikaanse band, maar nee, het zijn vijf Londenaren, waarvan een van Duitse afkomst. Die laatste is zanger/gitarist en songwriter Felix Bechtolsheimer. Vanwege een tot op de dag van vandaag hardnekkige heroïneverslaving verkaste hij ooit naar de VS, waar hij de americana ontdekte. Teruggekeerd in Engeland richtte hij Hey Negrita op, om vorig jaar met zijn nieuwe band op te duiken. Ze brachten een EP uit als de soundtrack bij een korte film, waarvan drie tracks terugkomen op dit album. Clips van die film zijn te vinden op het YouTubekanaal van de band.
En die eigen beschrijving van de muziek? Mwah, het is vooral alternatieve blues met prachtige rootsy harmonieën. Dat begint al met opener Five Miles: een mooie ingetogen melodie met dito zang en daar een stevig overstuurde slidegitaar overheen. Een tegenstelling die werkt als een tierelier.
Dat de heren en dame de nodige americana in de kast hebben staan is het hele album duidelijk. Er is regelmatig iets te horen wat volgens mij een harmonium is, er klinken resonatorgitaren, handclaps en steeds weer die koortjes.
De manier van zingen van Bechtolsheimer doet in London Rain wel denken aan Barry Adamson (ex-Nick Cave’s Bad Seeds): een donkere en tegelijkertijd warme stem, waarmee hij ergens tussen praten en zingen in zit. Het is wat mij betreft de spannendste track van het album, op een album dat sowieso van begin tot eind als spannend is aan te merken.
Zo nu en dan hoor je wel degelijk de Britse roots. In een nummer als He Takes My Place hoor je Britse sixtiespop á la The Kinks terug. Een mooi, klein liedje met een dijk van een melodie. All I Got bestaat uit alleen orgel, bas en zang en is juist daardoor ijzingwekkend mooi. De teksten zijn fraai, maar verre van vrolijk. “Love in your cup won’t mean shit when you die” is een van die opwekkende teksten.
Producer Oli Bayston heeft een kunststukje afgeleverd. Zonder de subtiliteiten plat te walsen heeft hij het een loeizwaar geluid meegegeven. Bij Send For The Whiskey trilt je hele lijf mee met de basklanken.
Curse Of Lono mixt Little Feat en Beck, Tom Waits en Barry Adamson. Een heerlijke combinatie van grotestadsblues en kleinsteedse americana die inderdaad filmische kwaliteiten heeft. Zij het dat dat films zullen zijn met sombere, desolate decors, want een lachebekje is Bechtolsheimer niet. Het levert op Severed in elk geval sublieme somberheid op.

Curse Of Lono website