Cynic – Ascension Codes

2020 was een zwaar jaar voor de meeste muzikanten en muziekliefhebbers, maar in Cynicland was het nog even zwaarder, omdat zowel ex-drummer Sean Reinert als bassist Sean Malone in 2020 overleden. Toch is er in 2021 een nieuw album, Ascesion Codes.
Reinert was al kort na het vorige album Kindly Bent To Free Us vertrokken en opgevolgd door Matt Lynch, die ook lid is van Nova Collective. De plaats van Malone is min of meer ingenomen door Dave Mackay. Min of meer, want Mackay is toetsenist en de baspartijen zijn uit synthesizers afkomstig.
De ascension codes uit de titel zijn als ik het goed begrijp een soort codes om een innerlijk hoger bewustzijn te verkrijgen. Nou heb ik de spiritualiteit van een deurknop, dus ik laat de teksten maar even voor rekening van Cynic. Ze waren voorheen al lastig te ontcijferen, nu zijn ze voor mij soms volkomen onbegrijpelijk. Maar goed, het gaat om de muziek.
Het eerste dat opvalt is dat negen van de achttien tracks korte soundscapes zijn met wat naar ik aanneem de bewuste ascension codes zijn (Mu-54_, A’va432, Ha-144 en zo nog zes). In de rest van de songs heeft Masvidal niet geprobeerd het geluid van Reinert en Malone te kopiëren met anderen en dat is te prijzen. Lynch en Mackay dragen beiden bij aan het karakter van Ascension Codes, met respect voor het verleden van Cynic. Niettemin is de sound veranderd. Niet voor het eerst in het bestaan van Cynic overigens, dus dat valt niet meteen alleen aan de nieuwelingen toe te schrijven. Ascension Codes heeft veel meer een ambient feel, enerzijds door die korte intermezzo’s, maar ook bijvoorbeeld door een track als DNA Activation Template, die pas in de laatste anderhalve minuut van de 5:25 die de track duurt meer wordt dan een soundscape. De track daarna, Architects Of Consciousness is juist bijna zes minuten furieuze progjazzmetal.
Ik moet eerlijk zeggen dat Cynic altijd al een lastig bandje is voor me. Ik ben blij dat de grunts na verloop van tijd uit het oeuvre verdwenen, terwijl ik tegelijkertijd het instrumentale deel van de metalpassages juist geweldig vond. Ascension Codes is in elk geval een echte Cynic-plaat in de zin dat je echt moeite moet doen om er een beetje in te komen. Dat is overigens zeker geen slechte eigenschap, wat mij betreft. Wat ik wel een tikkie storend vind zijn die intermezzo’s. Ze halen iedere keer de vaart er weer uit en dat wordt irritanter naarmate het album vordert.
Gelukkig is er ook heel wat technisch ingewikkelde progjazzmetal die vaak toch spannende en sfeervolle songs oplevert. Onder fans zullen er nog lang heel verschillende meningen zijn over hoe dit album ingeschat moet worden ten opzichte van de rest van het oeuvre. Maar laten we wel zijn, bij een nieuw Cynic-album is dat bijna per definitie het geval.
Conclusie: Cynic blijft een ingewikkeld bandje, ook op Ascension Codes, maar beluisteren is ook deze ronde de moeite waard.
 

Cynic Bandcamppagina