Cyrcus Flyght – The Clueless Caravan

Wie herinnert zich nog het Duitse platenlabel Music Is Intelligence van Peter Wüstmann? Dat label bracht van 1988 tot 1998 talloze fraaie progressieve rock en metal albums uit. Een van de bands op dat label was de progressieve-metal band Vigilance. Slechts twee albums brachten de Duitsers uit: Behind The Mask en Secrecy. Vooral in Zuid-Europa, Japan, Verenigde Staten en Canada waren ze redelijk succesvol.
Twee bandleden van Vigilance, gitarist Uwe Fleischhauer en drummer Kai-Uwe Broek gingen in 2012 op zoek naar muzikanten om daarmee een nieuwe groep te formeren. Uiteindelijk kwamen ze terecht bij Andreas Bönecke (basgitaar), Olaf Gersch (toetsen) en “Izzy” D´Ambrosio (zang). Op dat moment was Cyrcus Flyght geboren. Er werden wat nieuwe nummers geschreven en men speelde op enkele festivals. Dat leidde uiteindelijk tot het uitbrengen van het voorliggende debuutalbum The Clueless Caravan.
The Clueless Caravan is een aardig schijfje wat balanceert tussen progressieve rock en progressieve metal. Het album trapt af met de melodieuze (prog)rocker At The End Of All Time. Het nummer kent een lekkere groove en goed in het gehoor liggend refrein. Zangeres Isabel “Izzy” D´Ambrosio heeft een prettig bij de muziek passend stemgeluid, voorzien van een rauw randje. Haar Engels is vrijwel accentloos, wat vaak een euvel is bij Duitse bands. Aanvankelijk had ik wat moeite met het geluid van de drums. Die klinken in mijn oren soms vlak en hadden best vetter gemogen. Finger On The Trigger is een stuk ruiger en doet soms denken aan het recente werk van Knight Area.
Endless Fall is vloeiend en symfonischer met naar klassiek neigende sopraan zang en veel woordloze zang. Met negen minuten is het ook het langste nummer. Halverwege kantelt het nummer in een lounge-achtige sfeer met jazzy zang. Daarna volgt een stuk met tegendraadse ritmes en een vlijmscherpe afgeknepen klinkende gitaarsolo. Het laatste hoge engelen-achtig gezongen woord is voor D’Ambrosio. Twilight Of Sin heeft opzwepende en ritmische drums en rauw gitaarwerk. Helaas is de zang bij vlagen zwak en soms ondergeschikt aan het muzikale geweld.
Het instrumentale Walk The Thin Line vind ik een streling voor de trommelvliezen. Gitarist Uw Fleischhauer fietst hier als een razende over zijn snaren en gaat los met snelle loopjes. Op het juiste moment neemt hij gas terug en komt Olaf Gersch erin met een razende toetsen solo. Devil’s Daughter is een onvervalste rocker in driekwartsmaat. De zang gaat door voor een kruising tussen Peggy Lee (Fever) en onze Caro Emerald. Das Erste Geschöpf is wederom instrumentaal met prachtig slepend gitaarspel wat doet denken aan John Mitchell (Arena).
Na krap 40 minuten is de koek op en resteren twee extra tracks. Het zijn in het Duits gezongen versies van At The End Of All Time en Finger On The Trigger. De achterliggende gedachte daarvan ken ik niet. Muzikaal gezien hebben ze immers geen toegevoegde waarde. Indien het bedoeld is als experiment dan zou ik de band willen adviseren dit in het vervolg vaker te doen. Veel landgenoten gingen ze al voor en niet zonder succes.