DadaWaves – Intelligent Life

Uitgekiend. Geraffineerd. Bedachtzaam. Het is waar je steeds op uit komt bij het beluisteren van Intelligent Life, het nieuwe album van DadaWaves. Waarom zou je synthrock maken met slechts twee akkoorden en één break als je daar nog een heel arsenaal aan ritmes, laagjes, akkoorden, arrangementen, instrumenten, … aan kan toevoegen om de tracks rijker te maken.
Om bands te vinden die de kunst verstaan om poprock naar dat volgende level te brengen en toch nog heel organisch en spontaan te klinken en niet te arty, moeten we al even terug in de tijd. Dan komen we uit bij The Alan Parsons Project (Eye In The Sky), Electric Light Orchestra  (Living Thing), Supertramp (The Long Way Home, The Logical Song), Brian Wilson (Pet Sounds) en vooral ook bij The Nits (vanaf Soap Bubble Box). De tijd zal leren of DadaWaves zich zoveel jaren later bij dat lijstje der groten mag aansluiten, maar dit tweede album van deze Belgische band past helemaal in die traditie van zachtmoedige elaborate synthprogpop. Schijnbaar ongevaarlijk, maar keihard verslavend. Ook nog in 2019.
Met Alan Parsons, Supertramp en ELO heeft DadaWaves nog iets gemeen. In die tijd zou je gezworen hebben dat die stemmen bewerkt of door een vocoder gehaald waren, terwijl het vooral de manier van opnemen en de juiste plaats in de mix waren die iets extra toevoegden. Bij DadaWaves spelen ze met de backing vocals waardoor de stem van frontman Jasper Stockmans bij momenten een heel lichte robot/metalen toets lijkt te krijgen, alsof zijn stem net niet natuurlijk is. Een heel bijzonder effect van het kleine leger producers en opnametechnici dat aan dit album meewerkte. Als je op de backing vocals en vocals begint te letten, snap je meteen met welke precisie Jasper en zijn band tewerk zijn gegaan.  Hetzelfde krijg je overigens telkens je één ritme of instrument probeert te isoleren in een track, maar echt het meest bij de vocalen.
Maar genoeg zinsontleding. Over naar het kloppende hart van Intelligent Life. Dat zijn zonder meer de teksten van Stockmans. Hij heeft het over onze verslaving aan social media (op All The People Face’s) en aan steeds meer geld (op The Dangling Mankind) en hoe die verslavingen ons naar de afgrond leiden, over het willen voldoen aan de eisen van anderen (Tears And Dollar Signs), over de ratrace van het routineuze dagelijkse leven (Perpetual Motions en Under The Radar), … In de titeltrack keert Stockmans de vraag of er ‘intelligent life’ is op andere planeten om naar de vraag of er op onze eigen planeert wel genoeg ‘intelligent life’ is. Mooi en net als de muziek heel hard uitgewerkt en bedacht, maar de zwarte humor, satire en ironie van het vorige album hadden hier in nog wat dikkere strepen op het canvas mogen staan.
Een tweede element dat DadaWaves iets meer losgelaten hebben tussen album één en twee is het semi-psychedelische. Enkel op het einde van The Big Leap en een klein beetje in de finale van Under The Radar mogen de synths eens spontaan ontsporen. Op de andere tracks blijft het bij het meestal net wel binnen de lijntjes.  In ruil krijgen we die strak opgebouwde en toch heel spontaan klinkende meerlagigheid, met heel knappe bijrollen voor een theremin. Ideaal om bij weg te dromen op een zomerse avond.
Schijnbaar ongevaarlijk, maar keihard verslavend.