Het is duidelijk wat je nu denkt. Daft Punk op een rocksite? Laat mij het uitleggen. Na een marketingcampagne om u tegen te zeggen is het aannemelijk om een album vrij te geven dat precies aansluit bij de wens van de fans van het eerste uur. Juist deze schakel in het marketingproces is niet geslaagd. Want wat is met het Franse DJ-duo aan de hand?
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: van de dancemuziek waar Daft Punk zo beroemd om is geworden is weinig over. Met Random Acces Memories slaat het duo een totaal nieuwe, oude weg in. Smaakmaker ‘Get Lucky’ zette allang de toon voor de rest van het album. Deze single had gemakkelijk drie decennia geleden kunnen worden uitgebracht, mits er op de helft van het nummer geen robotstemmen hun woordje kwamen doen. De albumversie is beduidend anders dan de radio edit. In positieve zin.
Deze hele discosfeer druipt van het album af na zijn eerste toeren. Give life back to music heet het openingsnummer en zou een verwijzing kunnen zijn naar deze hele vibe uit de jaren 70/80.Om deze vibe daadwerkelijk te creëren heeft Daft Punk gastbijdrages aangevraagd van Pharell Williams, Nile Rodgers, Giorgio Moroder. Zelfs Julian Casablancas van the Strokes kreeg een gastrolletje met het nummer Instant Crush. Maar met name Moroder krijgt een mooi eerbetoon, genaamd ‘Giorgio by moroder’ dat begint met een interview met de Italiaanse producer himself, daarna af en toe zelfs jazzy overloopt en eindigt met een vernietigende gitaarsolo. Het nummer kabbelt iets te lang voort, maar met diversiteit zit het wel snor. Dan moeten de echte hoogtepunten nog komen.
Let alleen maar eens op de ritmesectie. De elektronische bass is officieel verruild voor een bassgitaar, die zowel punky als funky loopjes tevoorschijn tovert. Zeer knappe loopjes, die samen met de haast onmogelijke drums goed de vaart in dit album houden. Het vakkundig gebruik van deze instrumenten maakt de plaat nog enigszins dansbaar. Dat is mede te danken aan de uitstekende opname van Random Acces Memories.
Maar waar gaat het fout? Within en Touch zijn eigenlijk gewoon hele cheesy liefdessongs die ook je grootouders nog wel kunnen waarderen. Niks harder, better, faster, stronger maar teder en gevoelig. Eerlijk is eerlijk: welke Daft Punk fan zit daar nou op te wachten. De gerobotiseerde stemmen doen deze draken nog verder de afgrond in zakken. Daft Punk houdt zich staande in het middenstuk met Lose yourself to dance (pure funk met Pharell Williams en Nile Rodgers!), Get Lucky (eveneens met dit duo), Beyond en Motherboard. In die laatste wordt zelfs Afrikaanse percussie gebruikt. Een exotische mix van allerlei stijlen, maar zonder echte uitbarstingen. Weer niet.
Geef de moed nog niet op, Contact moet nog komen. Contact. De spetterende afsluiter van dit album begint met een sprekende ruimtevaarder die contact probeert te maken met de aarde. Als de man zijn woordje heeft gedaan, dan stijgt de raket op. Schurende synthesizers, knallende drums en een opstijgende raket zorgen voor een 5 minutenlang durende climax. Houd je goed vast aan je stoel, explosiegevaar ligt op de loer. Een betere afsluiter had een mens zich niet kunnen wensen.
Daft Punk heeft met Random Acces Memories zijn doelgroep in tweeën gesplitst. Liefhebbers van traditionele instrumenten zullen, op enkele smetjes na, heerlijk smullen van de heerlijke grooves en sferen die de robots voorschotelen. Liefhebbers van dancemuziek kunnen dit album eigenlijk gewoon laten voor wat het is. Daar is het werk simpelweg genoeg niet opzwepend genoeg voor. Voor hen is de marketing een stuk leuker geweest dan het eindproduct zelf. Random Acces Memories is vooral ingetogen, relaxed en om in weg te dromen. De raket uit Contact had eigenlijk de opener moeten zijn, want daarna zweef je in de ruimte. Het is een heerlijke droom