Damian Wilson – Limehouse To Lechlade

Damian Wilson is een alom gewaardeerde zanger die sinds 1991, met de band Landmarq, zijn stem leent aan diverse projecten. Zo is hij te horen op de albums van Rick Wakeman, Arena, Threshold en Maiden United. Voor mij is de liefde voor het stemgeluid van Damian eigenlijk ontstaan toen ik hem bij Headspace hoorde zingen en de uitvoering van And The Druids Turned To Stone bij Ayreon Universe bezorgt me steeds weer twee meter kippenvel. Daarnaast is hij ook solo actief en heeft reeds zes solo-albums op zijn naam staan.
Wie Damian Wilson kent van zijn ‘rock’- bijdragen kan wellicht bedrogen uitkomen op het album Limehouse To Lechlade. De stijl die hij hanteert op dit nieuwe album is divers maar altijd binnen ‘veilige’ grenzen en zeer toegankelijk (voor radio). De single Once We’re Gone trapt het album af en laat je rustig meevoeren op de deining van de powerpopcompositie. Waar geen twijfel over bestaat is het zanggeluid van Damian, want dat blijkt in deze opener te staan als een huis waarin hij het ingetogen vriendelijke geluid laat horen, maar ook stevig uithaalt. Het titelnummer Limehouse To Lechlade dat verwijst naar de lengte van de rivier de Theems die van Londen tot aan de Cotswolds loopt en al varend door Damian veelvuldig is verkend. Dat komt allemaal terug in de folkcompositie waarin hij de reis beschrijft en de schoonheid ervan laat terugkomen in een prachtige melodie.
Let Me Down Slowly is een regelrechte ‘smartlap’ in de goede zin des woords. Prachtig hoe het stemgeluid van Damian je weer tot vervoering weet te brengen. Heeft heeft door het tempo en het ritme een licht bluesygehalte dat wordt versterkt door de uiterst gevoelige tekst die Damian met zoveel gevoel weet neer te zetten. Het daaropvolgende Fire & Ashes heeft een heel andere insteek en de Zuid-Amerikaanse vibe/groove laat mijn muziekhart nou net niet harder kloppen. Een compositie die bij mij snel geskipt wordt.
Dan gewoon terug naar de easy loungerock die Damian vaak inzet op het album. Key To Life is niet zoetsappig of uiterst gevoelig, maar zorgt, zeker door de klassieke ondersteuning, het gevoel dat van onder je ruggengraat rustig omhoog kruipt om in achter in je nek te blijven kriebelen. De compositie bouwt zich uiterst mooi op en er wordt geregeld gewerkt naar een lekkere climax.
Met Hard To Keep Faith blijft het gevoel mooi hangen. Qua stemgeluid en muzikaal doet Damian me hier soms denken aan Christopher Cross. Ook in Hard To Keep Faith weet Damian het gevoel dat ontstaat extra kracht bij te zetten door strijkarrangementen in te zetten en krachtige impulsen.

Cornerstone is ook zo’n prachtige ballad met strijkinstrumenten die het geheel verder opstuwen. Ergens is het bijzonder dat Damian kiest voor de metafoor van een ‘cornerstone’ / huis terwijl de titel van het album juist de ‘reis’ op het water symboliseert. En hij blijft in de rustige modus met de bonustrack Seek For Adventure om het album op gepaste wijze af te sluiten.
In It Ends Here zet Damian de toegankelijke rockmodus weer helemaal aan. Zijn stem draagt de compositie waarbij een akoestische gitaarmelodie zijn stemgeluid in alle bescheidenheid naar boven duwt.
Women On My Mind heeft dan weer dat folkgehalte met een subtiel southern rockgitaaraccentje op de achtergrond en een voortstuwend en ondersteunend drumritme die het geheel lijkt voort te duren. Dat idee krijg je ook bij het eenvoudige liefdesliedje dat luistert naar de titel Must We Say Goodnight of bij No Money.
Al met al is Limehouse To Lechlade misschien niet het albun dat je van Damian Wilson zou verwachten, wanneer je bekend bent met zijn werk bij Ayreon, Threshold of Headspace. Het is een album waarop hij met diverse genres en stijlen speelt en soms spreekt dat aan en soms ook weer niet. In de gevoelige composities komt, naar mijn mening, het stemgeluid van Damian erg goed tot zijn recht en deze ‘ballads’ zijn stuk voor stuk prachtig om steeds maar weer te horen.