Damnation Angels – Fiber Of Our Being

Ze lijken zomaar uit het niets te komen, maar Damnation Angels bestaat al sinds 2006 en brachten in 2009 de EP Shadow Symphony en het debuutalbum Bringer Of Light in 2013 uit. Het zorgde voor goede kritieken en de muziek van Damnation Angels werd toen al vergeleken met Avantasia en Blind Guardian. Een deal met Massacre Records en het tweede album The Valiant Fire in 2015 zette het succes langzaam voort.
Nu is het tijd voor het nieuwe album Fiber Of Our Being waarop de band laat horen dat zij de powermetal tot in de puntjes beheersen en een mix neerzetten van Avantasia en Sabaton. Het is tevens het eerst album waarop zanger Iggy Rod(riguez) en bassist Nic Southwood te horen zijn. En ware het niet dat de pandemie roet in het eten gooit, zou 2020 toch wel eens hét jaar kunnen worden voor Damnation Angels want Fiber Of Our Being kent eigenlijk geen inzakkers.
De symfonische powermetal komt meteen goed tot zijn recht in de opener More Than Human. Het geluid is lekker vol geproduceerd en zanger Iggy heeft een heerlijk stemgeluid en laat op het album zeker horen dat hij wel wat in zijn mars heeft zoals hij in Railrunner laat horen. Opvallend kenmerk op het album is de opbouw van de composities. More Than Human heeft een goed refrein dat meteen pakt, maar ook in Fiber Of Our Being, dat wat meer mainstream is neergezet, zorgen een mooie opbouw van couplet-refrein voor een aantrekkelijk geluid.
Damantion Angels beheerst als geen ander het spel van ritmes op het album. Railrunner heeft de nodige versnellingen en bouwt zich geregeld op tot een stevige powermetalcompositie. Wanneer de zang, slechts ondersteunt door het drumwerk, inzet komt er een ingehouden spanning naar boven die door het drumwerk van John Graney een voorbode wordt voor de ontlading. Een ontlading die ergens ook dan weer doet denken het werk van Theocracy.
John Granay laat zich zeker ook niet onbetuigd in Rewrite The Future waar hij de toon zet in een compositie die het karakter van Sabaton in zich heeft. De compositie heeft een stabiele basis met een goede riff. En luister meteen naar Fractured Amygdala waar vooral in het instrumentale stuk het drumwerk voor het opzwepende karakter zorgt. De vertraging hier zorgt niet voor een kleine impasse omdat de passie onevenredig groeit met de vertraging.
Er is daarnaast genoeg te beleven wanneer het om tempo gaat. De powerballad Our Last Night spreekt aan en in Greed And Extinction gaat het gas er danig op, maar krijgt het geluid dan weer van die onverwachte wendingen die netjes zijn aangebracht en de sfeer van de compositie veranderen maar de vibe in tact houdt.
Remnants Of A Dying Star is een episch stuk muziek naar het einde van het album toe. In dertien minuten komt het hele arsenaal aan kwaliteiten naar boven. Mooie basis, ritmespel, sterke zang en kleine toonverhogingen maken deze compositie tot een heerlijk stuk muziek.
Ik geloof werkelijk dat de parel in de oester zich langzaam heeft laten zien, maar nu in volle glorie straalt met Fiber Of Our Being. Menige symfonische metalband mag zich achter de oren krabben bij het horen van dit album. Een sterk album van een band die een plaats op het grote podium verdient.