Damnations Day – A World Awakens

Vanuit het andere eind van de wereld hebben we de afgelopen jaren al mogen genieten van kwalitatief goede bands. Damnation Day mag zeker aan het rijtje worden toegevoegd. Met het album A World Awakens geeft de band een geraffineerd visitekaartje af. Ik kan er niet omheen bij het beluisteren van A World Awakens dat het totale geluid sterk het gevoel oproept dat Queensrÿche in de eerst jaren van het bestaan ook bij me opriep en nogal altijd oproept.
Het stemgeluid en de manier van zingen van oprichter Mark Kennedy is daar mede debet aan. Zijn bereik is niet overdreven opvallend, maar ook in de hogere regionen blijft hij sterk overeind. In Colours Of Darkness valt dat ten eersten male op. In deze toch progressieve compositie weet hij behalve qua bereik ook zijn eigen melodielijn aan te houden in de snellere muzikale trein die de compositie vaart geeft en daarmee naast het Queensrÿche-gevoel ook doet denken aan de stevige powermetal van Theocracy. Daarnaast is het gevoel merkbaar in To Begin Again en in I Pray. I Pray heeft een wat zwaarder karakter en neigt naar een powerballad, maar al gauw zwelt het geluid van het complete instrumentarium aan en lijkt een muzikale onweersbui niet te voorkomen. Het blijft even op zich wachten, maar uiteindelijk barst het kort doch hevig los en is het donkere zanggeluid als de zware regenbui die blijft hangen. Kleine versnellingen zorgen voor een goede portie variatie.
Toch heeft Damnation Day een eigen geluid. In The Witness stelt de band een sterk en vol geluid ten toon waarin duidelijk wordt dat Damnation Day kan zorgen voor een totaalgeluid dat je enerzijds wegblaast, maar er eveneens voor zorgt dat je mee genomen wordt in pulserende emotievolle stukken. Krachtig muziekspel is het resultaat dat met Dissecting The Soul verder gaat. De compositie kent een voortdurend ritmespel waar een metronoom jaloers op zou zijn. Damnation Day weet uitersten in sfeer met elkaar te verbinden waarbij het gitaarsolo’s van Jon King mooi als bruggetje fungeert. Het einde van de compositie met gitaar en drum is sterk.
Damnation Day is werkelijk van alle markten thuis wanneer het uptempo The Idol Counterfeit inzet met een sterk en opzwepend drumritme. Damnation Day ontpopt zich als een tweelitermotor die op vol vermogen voortraast, tot er plotsklaps op precies het juiste moment op de rem wordt getrapt. Sterker, de handrem wordt volledig aangetrokken om daarna weer in 2 seconden naar vol vermogen door te stomen. Of wanneer de band in het titelnummer A World Awakens juist de progressieve kant van het spectrum verkent. Een karakter dat in deze compositie lichtelijk gesierd wordt door wat trashachtige elementen. Rifftechnisch is het genieten van de band terwijl zanger Mark nog even laat horen dat ook de screams uit zijn keel niet onderdoen voor concollegae. Ook hier gebruikt Damnation Day wisselingen in tempo en stijl om zodoende een evenwicht en daarmee spanning te creëren.
Tot slot mag zeker niet onvermeld worden dat Into Black en Diagnose prachtige composities zijn waarin gevoel en emotie op de voorste rij staan. Met slechts het gebruik van gitaar en het stemgeluid van Mark weet de band mooie powerballads neer te zetten waarin ze in Into Black orkestraal ondersteund worden en in Diagnose de powerballad van ballad naar power en weer terug naar ballad laten lopen.
Australië mag zeker tevreden zijn met dit exportproduct dat in 2013 met de Invisible, The Dead debuteerde, maar met A World Awakens laten horen dat men niet om hen heen kan betreffende kwaliteitsmuziek.