Dani Hart is een Chileense zangeres die via allerlei omzwervingen zich heeft gevestigd in België. Een dame die mij geheel onbekend is, maar met Slaying Bluebeard haar tweede EP lanceert. Het gevoel dat ik onder een steen heb geleefd bekroop me wel heel erg tijdens het luisteren van de EP. Dani heeft namelijk al klaarblijkelijk zoveel indruk gemaakt dat ze Billy Sheehan heeft weten te strikken voor één van haar nummers. Wat heb ik gemist?
Bij de eerste luisterbeurt was het al snel duidelijk wat ik gemist heb, want de muziek die Dani Hart ten gehore brengt past exact in mijn straatje. Haar stem heeft dezelfde power als een Lzzy Hale en muzikaal volgt de band het straatje van The Warning en Dorothy. Alle drie artiesten waar ik goed mee uit de voeten kan.
Met Running schiet Dani Hart uit de startblokken met een lekkere rocker die zo op een Halestorm plaat kan. Het biedt niet heel veel nieuws, maar rockt wel lekker en Dani laat duidelijk horen wat een kracht er in haar longen zit. Een prima, degelijke opener en als luisteraar ga je er even goed voor zitten.
After I’m Gone laat dan een heel ander gezicht horen van de band. Dani ontpopt zich als een zangeres die ogenschijnlijk makkelijk een ballad kan dragen. Echt heel mooi hoe de sfeer wordt neergezet en hoe zij lading weet te geven met haar stem. Een ballad kan je heel gemakkelijk verprutsen door het te clichematig aan te maken of zelfs erg cheesy. After I’m Gone is geen van beide, het is een prachtig werkstuk.
Met No More komt Billy Sheehan om de hoek piepen en het nummer wat uptempo stuwende kracht geven. Het nummer pakt lekker door en het uptempo karakter past ook goed bij het onderwerp (het aanpakken van de machtswellustelingen in deze wereld). Qua ritme en gitaarwerk lijkt het ook een beetje op een nummer dat Kiss geschreven zou hebben, alleen dan met een veel betere zangeres.
De 4 track EP sluit af met mijn favoriet, Millennial Tribe. Het start met een intro, die ook op een Pretty Reckless cd zou kunnen staan, alleen vind ik ook hier Dani de betere van Taylor Momsen. De chants op de achtergrond passen ook heel goed bij het Tribe gevoel in de titel. Halverwege culmineert dit in een fijne gitaarsolo om van daaruit weer verder meer te leunen op de ritme sectie. Zo golft dit fijne nummer heen en weer en rest de luisteraar niets anders te doen om weer op play te drukken. Er is één groot nadeel van deze EP, het is verdorie maar vier nummers! Ik wil meer, veel meer, want dit was een genot om naar te luisteren. Helaas ook alleen maar verkrijgbaar als een digitaal album, wat mijn cd collectorshart nog meer pijn doet. Dus Dani mocht je dit lezen, alsjeblieft breng het fysiek uit, dit mag in geen enkele rock liefhebber zijn/haar collectie ontbreken.