Met Monochrome maakt Daniel Cavanagh duidelijk wie de grootste invloed heeft op Anathema. Wat betreft instrumentarium en schrijfstijl dan. Regelmatig is er de neiging om een nummer van Anathema te zingen, terwijl het toch echt om een solo plaat van Daniel gaat. Voor alle duidelijkheid, Daniel is natuurlijk de gitarist, keyboard speler en een van de geestelijk leiders van Anathema. Dat Daniel de laatste jaren weer goed is gaan luisteren naar het eerdere werk van zijn eigen band wordt ook op Monochrome duidelijk. Net als op The Optimist van Anathema is als inspiratiebron A Fine Day To Exit te noemen. Opmerkelijk is dat David nog een stapje verder gaat in het experiment. Zo komt er zowaar een viool voorbij in Dawn en Some Dreams Come True. Geen slechte keuze, want het past meesterlijk. Daarnaast keert het psychedelische synthesizer geluid regelmatig terug. Minder verrassend is de gastzang van Anneke van Giersbergen. Mensen die Anathema, de Cavanagh broers en Anneke volgen weten dat ze elkaar regelmatig weten te vinden. Op Monochrome past de zang van Anneke uitstekend. De overwegend rustige nummers geven alle ruimte voor Anneke om te excelleren. Dan weet iedereen die haar zuivere stem kent dat ze die ruimte ten volle weet te benutten. De, in vergelijking met Vincent, terughoudende stem van Daniel geeft de muziek op de plaat (nog) meer breekbaarheid. Het thema op Monochrome is niet voor niets gevoel, verlating en de angst om niet gezien te worden. Wat Monochrome aan meerwaarde heeft ten opzichte van het Anathema werk is dat Daniel de tijd neemt om nummers uit te werken. De afwisseling in de vaak lange nummers maakt de plaat interessant. Ondanks dat de sfeer overwegend rustig en kalm is weet Daniel verschillende invloeden tot een mooie en uitdagende mix te laten klinken. Een kunst op zich, want afwisseling op een plaat wordt vaak verward met harde en zachte muziekstukken. De echte kunstenaar weet aan dat cliché te ontsnappen.
https://www.facebook.com/Daniel-Cavanagh-30190730539/