Daniel Tompkins – Castles

Het kan verkeren.
Aanvankelijk was ik redelijk groot fan van de Britse progressieve annex djent metal formatie TesseracT. En dan met name van het moderne geluid van deze band dat soms als een muur op je af komt. Ook live schijnt de band een flinke sensatie te zijn. Toch ging de zang van Daniel Tompkins (die tevens frontman is van de metal band Skyharbor) mij op een gegeven moment tegenstaan. Zijn tijdelijke absentie bij de band vanwege privé omstandigheden bracht me niet tot inkeer. Het meest recente TesseracT-album Sonder wekte mijn nieuwe interesse. Mede doordat de band op dat album liet horen dat de scherpe en extreme randjes eraf waren.
Toen hoorde ik enkele nummers van het eerste solo-album van Daniel Tompkins, getiteld Castles. Is dat dezelfde zanger die zich regelmatig te buiten gaat aan enorme screams? Inderdaad, we hebben het over dezelfde persoon. Daniel Tompkins beschikt intrinsiek over een prachtig helder stemgeluid waar hij veel kanten mee op kan. Op Castles gaat hij dat ook. De enkele nog aanwezige scream vergeef ik hem maar, want op Castles treedt hij volledig uit zijn eigen schaduw.
De zelf gecomponeerde nummers op Castles gaan over de ups en downs in relaties. Over tragische fouten, misvattingen van karakter en alles overwinnende gepassioneerde liefde. Maar meer nog dan de teksten werd ik overweldigd door de vocale kwaliteiten die hij hier openbaart.
Feitelijk staan op dit album maar zeven nummers. De overige zes nummers zijn alternatieve versies waarop enkele muzikale vrienden van Tompkins te horen zijn of die het nummer hebben bewerkt. Waaronder TesseracT oprichter Acle Kahney en producer Randy Slaugh. Het openingsnummer Saved komt later zelfs in drie verschillende versies terug. Doordat de alternatieve versies totaal anders klinken stoort dat nergens. Muzikaal is Castles een album waarop (dream)pop, rock, prog, elektronica en een vleugje metal samenkomen. Maar zonder uitzondering staat op ieder nummer de zang van Tompkins centraal. Hoogtepunten zijn het titelnummer Castles met enkele wonderschone en soms gedubbelde vocalen. Maar ook de progressieve elektronisch getinte nummers Kiss en Limitless zijn prijspakkers.
Experimenten worden ook niet geschuwd. Zoals de door Randy Slaugh bewerkte versie van Kiss, mijn persoonlijke favoriet op deze cd. Een vier minuten durende reis met vervormd geluid van polyfonische synthesizers, opzwepende elektronische drums en percussie. Maar centraal de zang van Tompkins, die ook regelmatig vervormd is.
Veel loftuitingen viel Daniel Tompkins al ten deel, waaronder die van Devin Townsend. Of die van mij hem zal bereiken betwijfel ik. Castles laat in ieder geval horen dat de man een stem met onbegrensde mogelijkheden heeft. Hij heeft er dus een fan bij. Het kan verkeren…