Daniel Tompkins – Ruins

Ik kan me nog goed herinneren dat ik een optreden van TesseracT heb ervaren als heel innemend. Gedurende het concert werd ik zo mee genomen door de muziek dat ik het idee had dat ik in een bubbel was beland en alles om heen verdween. Tenminste, toen bubbel nog geen beladen woord was. Op het moment dat TesseracT een livestream evenement uitzendt, komt zanger Daniel Tompkins met zijn tweede solo-album Ruins.
Het is de opvolger van zijn solo-debuut Castles dat in mei 2019 is uitgebracht. Een album dat goed werd ontvangen en waarin Daniel zoals in de review op onze site staat geschreven: “hij volledig uit zijn eigen schaduw treedt”. Het  nieuwe album mag wat donkerder en zwaarder klinken. Voor de muziek maakt Daniel Tompkins nog altijd gebruik van een meer poppy sound dan je van TesseracT misschien gewend bent. Toch zijn er binnen de toegankelijke elektropop genoeg progelementen waardoor het album een mooi album is voor de beginnende progliefhebber.
De acht composities zijn zeker mooi voorzien van sterke melodieën. Hoewel het ingetogen heldere stemgeluid van Daniel mooi tot zijn recht komt in bijvoorbeeld Ruins, is er zeker ook genoeg ruimte voor de meer krachtige stemerupties. Daniel draait zelf zijn hand niet om voor een lekkere grom- en brompartij, maar in het heerlijke en opzwepende The Gift maakt hij dankbaar gebruik van zijn vriend en collega Matthew K. Heafy van Trivium. De heren zijn mooi aan elkaar gewaagd en halen het beste bij elkaar naar boven.
Op het album zorgt vriend Plini in het prachtige Wounded Things voor de gitaaropener. Daarbij leidt hij de compositie op een prettige, mooie en rustige manier in en spreidt het bedje voor de heldere zangpartij van Daniel. Zeker prog gerelateerd.
Verder kun je genieten van het zeer toegankelijk Tyrant, dat naar het einde toe wat meer diepgang krijgt en weet Daniel in A Dark Kind Of Angel en Empty Vows de poprock meer centraal te stellen. Ik zou zelfs durven beweren dat een band als 5 Seconds Of Summer met Empty Vows ook uit de voeten zou kunnen. Eén is duidelijk. Daniel weet heel goed hoe hij goede composities kan opbouwen en aanbieden. In Sweet The Tongue is het weer het ritme dat een belangrijk factor is in het geheel en zorgen de fijne riffs dat het zich op een puike manier opbouwt. Het doet me een beetje denken aan het solowerk van James LaBrie.  
Ruins is geen typisch progrockalbum waarin djentelementen en complexe structuren de boventoon voeren. Daniel Tompkins zet op Ruins acht composities die een mix zijn tussen poprock en progrock en die zonder twijfel allemaal tot de verbeelding spreken. Een album dat zeker niet in de kast verdwijnt, maar geregeld door mijn huiskamer zal schallen.