Als je rockbands in wat kleinere zalen wegzet ontstaat er vaak iets speciaals. Bands en publiek worden sneller één, de energie die van het podium spat krijgt de band regelrecht terug van het publiek. Zo moet het ook gevoeld hebben voor supportact Audrey Horne. De band uit Noorwegen heeft de classic rock hoog in het vaandel staan en de gitaren vliegen je om de oren. Het swingt, het rockt en door de behoorlijk melodische klanken is het goed mee te zingen in de Jupiler-zaal. Het samenspel tussen de heren is oorstrelend en frontman “Toschie”weet ook wel hoe hij het publiek kan bespelen. Halverwege de set duikt hij het publiek in om daar vervolgens vrolijk verder te zingen. Zo weet je wel hoe een feestje kan bouwen. Audrey Horne haalt het maximale uit een half uur te halen en warmt de zaal goed op voor het echte werk.
Alvorens de hoofdact begint wordt deze door een enthousiaste Boozy aangekondigd. Hij zweept op karakteristieke wijze de zaal nogmaals op en dan klinkt de intromuziek die de band uit Canada al jaar en dag gebruikt. Sommige bands bouwen hun set langzaam op, maar dat is bij Danko Jones niet het geval. Het trio gaat voluit van start en trapt vandaag af met I Gotta Rock, wat meteen een nummer is van het onlangs verschenen album Wild Cat. Wordt het dan een show volop nieuw werk? Het antwoord hierop is al snel met “nee” te beantwoorden. Danko Jones zet de Jupiler-zaal in vuur en vlam met klassiekers Play The Blues en First Date, waarbij het publiek volop meezingt. Zanger Danko wordt wel eens verweten te lang tussen de nummers door te praten, maar dat is vandaag niet het geval. Het tempo ligt vrij hoog en het rocktrio heeft er echt zin in. Geen moment blijft onbenut en dat zorgt voor de goede sfeer. Zanger Danko is de absolute baas op het podium en weet de aandacht wel naar zich toe te trekken. De bassist en drummer hoeven maar trouw te volgen en dat is geen punt voor deze heren.
Danko Jones speelde in Nederland met regelmaat voor een groter publiek en daar staat zanger Danko uitgebreid bij stil. Ze brengen hun muziek graag weer terug naar “the underground” en zeggen alleen maar het publiek te willen wat echt voor hun komt en niet voor softe rockmuziek. De band heeft dan ook binnen no time de lachers op hun hand en de set dendert vrolijk voort met nummers van de vele albums die de band ondertussen heeft uitgebracht. De nieuwe nummers blijken al aardig bekend bij het publiek. Zo staat de zanger versteld van het feit hoeveel er al wordt meegezongen en vooral als Going Out Tonight wordt gespeeld. Dit zou zowaar een van de nieuwe publieksfavorieten kunnen worden. Zo wisselt Danko Jones oud en nieuw materiaal prima met elkaar af en richting het einde van de set doet de band met Cadillac en Lovercall wederom wat olie op het vuur. De keuze om Danko Jones dan ook in een kleinere zaal neer te zetten pakt fantastisch uit. Van voor- tot achteraan doet iedereen mee, er wordt flink gedanst, meegebruld en natuurlijk gaan de vuisten de lucht in.
In het toegift mag men nogmaals even losgaan en staat The Clash-cover I’m So Bored With The U.S.A. op het menu. Stiekem toch nog een klein protest tegen de nieuwe president? Zoals bij elk optreden sluit Danko Jones af met het nummer Mountain, waarin de zanger de namen opsomt van artiesten die ons zijn ontvallen. Dit nummer prijkt al jarenlang op hun setlist en de lijst met grote namen wordt er helaas wel wat langer op. Jaren terug was er het grote juichen op de naam Johnny Cash, maar The Man In Black moet nu toch definitief afstand doen van de troon. Als het rijtje is aangevuld met onder andere Whitney Houston, Prince en David Bowie ontbreekt er nog 1 hele grote naam. Het uitspreken van de naam Lemmy Kilmister zorgt voor het grootste juichmoment van de avond. De frontman van Motorhead blijft een groot gemis. Danko Jones eert dan ook de groten der aarde en zet ook vanavond weer een heerlijke show neer. Laat dan ook het festivalseizoen maar komen, van Danko Jones krijg je nooit genoeg!