Ik associeer de blues nog altijd onbewust met de Verenigde Staten, in het bijzonder de zuid-oostelijke staten. Misschien kun je dit ook wel als de bakermat van de blues zien, maar er is natuurlijk meer.
Dat bewijst Danny Bryant die vanuit het Verenigd Koninkrijk opereert. Rise is het dertiende album van deze bluesartiest en de opvolger van Rage To Survive uit 2021. Joe Bonamassa, Walter Trout en Eric Gales bewonderen deze zanger/gitarist en ik moet eerlijk bekennen dat dit mijn eerste kennismaking is met Danny.
Het album kent tien composities die vanuit de sterke bluesbasis geschreven zijn. Titelnummer Rise heeft dat zompige karakter van een vette blueskraker. Het tempo mag zeer prettig genoemd worden en het geheel is goed zwaar neergezet. Het stemgeluid van Danny klinkt niet als door whisky en shag geteisterde stembanden, maar heeft wel een rauw randje. De toegankelijkheid daarbij van Rise doet denken aan de blues van Gary Moore of Robert Cray. De toevoeging van een mooi Hammondgeluid geeft een extra impuls aan de compositie.
Met Animal In Me krijgt de luisteraar een bluescompositie voor zijn kiezen waar een onderliggend bluesakkoord steeds de stuwende factor is in een toegankelijke melodie. Eenzelfde gevoel ervaar ik bij Hard Way To Go hoewel het tempo hier veel lager ligt, maar nog meer impact geeft. De repeterende riff is bijna verslavend. Verderop het album is het in Drown minder gekunsteld in een jamcompositie. En hier wordt gejamd zoals het hoort. Vanuit een stabiele basis laat Danny de gitaar zingen.
Oorspronkelijk komt de blues voort uit het bezingen van minder prettige leefomstandigheden. Het is dé soort muziek waarin je alle ellende kunt verpakken. Dat weet Danny dan weer goed te vatten in bijvoorbeeld Louise. In een lazy tempo lopen de traanbuizen van mijn stereo vol. Een compositie die voor mij geen potten breekt, hoewel enige onderdelen van de compositie sterk overeen lijken te komen met House Of The Rising Sun. Het is trouwens niet de enige dame die bezongen wordt op het album. Ook Julienne heeft haar eigen compositie gekregen. En wanneer je van weemoed spreekt, is Julienne een goed voorbeeld hiervan. Het trieste karakter kabbelt daarmee voort in een soort van liefdesode aan de helaas vertrokken Julienne.
Ik hoop van harte dat Julienne of Louise niet in Scarlett Street wonen, want dat lijkt me in deze compositie een plaats waar depressie en wanhoop hoogtij vieren. Scarlett Street is muzikaal en tekstueel een zwartgallige muzikale registratie over de onderkant van een onveilige maatschappij. Je kunt het neerslachtig noemen, maar voor mij ligt hier muzikaal de essentie van de blues met op de juiste momenten een sterke riff. Vanuit wanhoop is het supergevoelig neergezet. Dat supersensitieve decor is ook aanwezig in I Want You, een cover van Bob Dylan. De akoestische setting zorgt voor een groot gedeelte de sfeer. De zang van Danny doet hier de rest. Hierbij ondersteund door het akoestische gitaarspel dat kaal en droog is neergezet.
Met alle metal om me heen is dit bluesalbum van Danny Bryant een welkome afwisseling. Hij weet het bluesgevoel netjes neer te zetten. Mijn voorkeur gaat uit naar de wat meer volle uptempoblues die hij speelt, hoewel juist de rustigere composities je bewust worden van de ellende enerzijds en de emotionele lading anderzijds.
De komende maanden kun je Danny op vele plaatsen treffen in Nederland. Zo speelt hij op 24 november in Hoofddorp, op 25 november is hij in Drachten en de middag erna in Zierikzee.
In december kun je hem zien spelen op Rosblues in Rosmalen en in het nieuwe jaar op 26 januari in Hoorn, 27 januari in Zoetermeer en op 28 januari in Arnhem in het Luxor.