Dat de muziekstijl verre van Brits is, is al duidelijk bij opener Waiting For The Right Time. Pure Americana, niet in het minst door de aanwezigheid van een pedal steel gitaar. Danny Wilson heeft vrij hoge, nasale stem. Zijn vibrato doet eerder aan soulzangers of Van Morrison denken dan aan whiskey-en-sigaretten-zang. Diezelfde Van Morrison hoor je ook terug in de muzikale benadering. De pedal steel gitaar geeft het vaak een alt-countrysausje mee, maar vaak zijn er ook allerlei soul- en gospelelementen te vinden.
De band is ervaren, dat hoor je wel, maar o wat is het netjes en ingehouden allemaal. Misschien omdat het zo’n grote band is – er zijn ook nog achtergrondzangeressen -, omdat je elkaar al snel overstemt. Niettemin begint de vermoeidheid bij mij na een paar tracks al flink toe te slaan. Het wat zeurderige stemgeluid van Wilson begint dan ook tegen te werken.
Het grootste probleem aan Brilliant Light is in vier woorden samen te vatten: achttien tracks, 79 minuten. Het is in de recensieversie een enkel schijfje, maar in de retailversie schijnt het een dubbelaar te zijn. Zoals met de meeste studiodubbelalbums krijg je ook hier het gevoel dat het toch vooral een kwestie van geen keuzes durven maken is geweest. Hoewel, er is nog een 3-cd versie met ook nog eens een stel instrumentals!
Niet een van de songs is slecht te noemen, integendeel eigenlijk. Dat zou je bijna ontgaan omdat het simpelweg teveel van het goede is. Consider Me is een track waarbij de gitaar even flink mag janken en dat helpt wel om de gezapigheid wat te doorbreken. Gotta Get Things Right is nog zo’n pareltje dat je nog bijna zou missen, net als het gospelachtige Swift Street.
Hoe dan ook, Brilliant Light slaagt er bij mij niet in de aandacht vast te houden. Knap gemaakt, dat zeker, maar kies de volgende keer tien tracks die samen een mooie spanningsboog vormen. Nu is het te veel en daardoor te traag en te braaf. Aan Brilliant Light is een uitstekende plaat van veertig minuten verloren gegaan…
Danny & The Champions Of The World website