Als supportact heeft Danny Vera de hulp ingeroepen van Mercy John. De Brabantse singer-songwriter heeft de America- en Rootsmuziek diep in zijn hart gesloten en mag vandaag de zaal opwarmen voor Danny Vera. John is niet alleen naar Nijmegen gekomen en wordt geassisteerd door zijn toetseniste Kirsten Boersma. Samen laten ze nummers horen van het vorig jaar verschenen album This Ain’t New York Tussen de nummers vertelt John over de tijd dat hij studeerde in Nijmegen en hoe hij eens kennismaakte met Danny Vera. Het publiek heeft aan het begin van zijn set nog een luisterend oor, maar helaas ebt de aandacht snel weg. Dat is jammer, want de zanger doet goed zijn best, zet prima vertolkingen neer en deze muziek zou juist de liefhebbers van Danny Vera ook moeten aanspreken. Misschien als Mercy John samen met zijn band op het podium zou staan in plaats van het duo zou het verschil al gemaakt zijn. Volgend jaar verschijnt zijn nieuwe album en dan krijgt hij vast en zeker opnieuw de kans in Doornroosje om compleet met band de handen op elkaar te krijgen.
In een razendsnel tempo wordt er omgebouwd om de show van Danny Vera zo snel mogelijk te laten beginnen. Als de zaallichten zijn gedoofd komt de band onder begeleiding van een intromuziekje het podium oplopen. Vervolgens komt de frontman zich melden bij de microfoon en barst er een luid gejuich los. Vanaf dat moment ligt Doornroosje aan zijn voeten en luistert iedereen aandachtig naar wat de rocker allemaal te melden heeft. Vol energie wordt er begonnen aan het optreden en dat mag ook gezegd worden over de lichtshow. Even lijkt men alle schuifjes te willen testen en het is dan ook wel heel erg flitsend en druk om te zien. Dat zwakt gelukkig al snel af, zodat men veel meer van het optreden kan genieten. Danny Vera bracht onlangs zijn nieuwe EP Pressure Makes Diamonds I – The Year Of The Snake uit en al snel klinkt de titeltrack door de grote zaal in Nijmegen. Danny Vera ademt rock ’n roll en dat mag ook worden gezegd voor zijn band. Wat mag deze man zich gelukkig prijzen met zijn muzikanten. Doordat hij zich een paar jaar geleden heeft versterkt met een blazerssectie lijkt het bijna alsof hij zijn eigen E-Street Band heeft gecreëerd. De band rondom The Boss is een geoliede machine die enorm goed op elkaar is ingespeeld, met veel plezier op het podium staat en waarbij elk bandlid een keer in het zonnetje staat. Dat is bij Danny Vera ook het geval. Zo zien we de frontman met grote regelmaat dollen met gitarist Rob de Groot en zoeken de bassist en de blazers elkaar ook op.
Dit geheel heeft een meer dan positieve uitwerking op het publiek. Danny vertelt wat grappige anekdotes over de nummers die op de setlist staan, waar hij zijn inspiratie vandaan haalt en soms vertelt hij juist even niks om de show in sneltreinvaart door te laten gaan en de muziek voor zich te laten spreken. Het publiek zingt mee, danst en gaat lekker los op de klanken van de band. Het draait dan ook niet allemaal om de verrichtingen van de zanger. Als er een bandlid even mag soleren gaat hij even aan de zijkant van het podium staan om te dollen met het publiek. Niks staat ze in de weg om er een mooie avond van te maken. Het lijkt misschien een makkelijke avond, maar er wordt keihard gewerkt op het podium. Zo mag de roadie continu gitaren wisselen, vliegen de solo’s je om de oren en met alle lampen die op het podium staan gericht nemen de temperaturen ook alleen maar toe. Het harde werk wordt wel beloond, het publiek is dolenthousiast en als de zanger even vraagt om mee te zingen geeft men hier graag gehoor aan.
Het draait vanavond niet alleen om het nieuwe werk. Oudjes worden niet vergeten en zo zingt een vol Doornroosje graag mee op het nummer uit tonic-reclame Headin’For The City en ook is men The Devil’s Son niet vergeten. De covers die Danny opnam op zijn The New Black & White EP’s worden overgeslagen en ook de rustige liedjes staan niet op de setlist. Voor de rustige nummers moet men maar naar de schouwburg komen grapt de Zeeuw nog, hier in de zaal kletst men er toch maar doorheen. Om het toch even te proberen speelt hij één ballad. De inmiddels klassieker en publiekslieveling Bye Bye Eddie doet iedereen meezingen, maar inderdaad niet veel later is het geroezemoes weer terug. Danny Vera weet dan ook exact wat hij wel en niet moet doen tijdens een clubshow, maar zoals bij elk optreden van hem en zijn band wordt er afgesloten met een cover van Johnny Cash. Tijdens de lang uitgerekte versie van Folsom Prison Blues mag de band zich nog eenmaal voluit laten horen. Hierna zit het twee-uur-durende spektakel erop en mag iedereen zich weer bij de garderobe gaan melden of bij de merchandise-stand waar Danny graag de tijd neemt om even een krabbel op een LP of CD te zetten of zoals hij zelf zegt een lelijke selfie te maken! Avonden zoals deze vervelen nooit en laat dan ook deel twee uit de Pressure Makes Diamonds-serie maar komen!
Archieffoto door Marc Koetse – Rockportaal.nl