Na een debuutalbum in 2015 is de band Darius nu terug met een EP. Gek genoeg duidt deze band zijn muziek zelf steevast aan als postrock, maar met die noise, hints naar klassieke metalstructuren in de songopbouw en flarden atmosferische blackmetal en omdat de muziek bovendien instrumentaal is, past het jasje van de postmetal toch beter.
De Zwitserse, vijfkoppige band volgt zelfs mooi de algemeen aanvaarde definities van de postmetal en sluit aan bij de helden van het genre: Russian Circles. Al is het allemaal een tandje rauwer dan je doorgaans in de postrock of postmetal hoort.
Met slechts vier nummers maakt Darius op Clôture toch bijna een halfuur vol. Glaucal, Trace en Charlotte zijn grote brokken rauwe emotie. Het korte Pipistolet is een beetje een vreemde eend in de bijt, maar zorgt wel voor wat evenwicht op deze EP.
Er is wel een storend minpunt voor deze EP. De opnames van de drums zijn blijkbaar wat verwaarloosd. Er zijn stukken waarop het lijkt alsof er op karton gedrumd wordt. Het valt ook op hoe weinig verschil er zit in de klankkleur van de cimbalen. Alsof daarvoor samples gebruikt werden. Wat natuurlijk ook niet verboden is. Maar dat is dan al detailkritiek waar de liefhebbers van het genre zich vast niet zullen aan storen. Voorts niets dan lof voor deze sterke EP.
Darius – Clôture
252