Op woensdagavond presenteert de Effenaar een droomopstelling voor de ware metalfan. In een regengrijs Eindhoven wordt het podium in gereedheid gebracht voor een avond vol melancholie en brute kracht, waarbij de Zweedse melodeath-grootheden van Dark Tranquillity het middelpunt vormen. De pioniers van het melodeath genre hebben in de loop der jaren een breder, toegankelijker geluid ontwikkeld, wat hen een trouwe schare volgers heeft opgeleverd. De headlinerspot is dan ook volkomen terecht. Naast Dark Tranquillity verschijnen genregenoten Wolfheart en Hiraes op het podium, terwijl de meer gotisch georiënteerde klanken van Moonspell voor een spannende, licht contrasterende toevoeging zorgen aan de line-up.
De deuren gaan om 18:30 open en exact driekwartier later is het aan het Duitse Hiraes om het podium te betreden. De band presenteerde dit jaar met Dorment hun tweede album, waarvan enkele nummers vanavond live ten gehore worden gebracht. De melodieuze death metal ligt fijn in het gehoor en vooral de gitaartandem etaleert een aantal klinische riffs. Hiraes brengt verfrissing in hun optreden door de présence en ruige stem van frontvrouw Britta Görtz, wiens krachtige performance doet denken aan Angela Gossow. (ex-Arch Enemy)
De chemie tussen Görtz en de bandleden maakt indruk en hoewel de band weinig vernieuwend is, weet Hiraes met hun enthousiaste podiumaanwezigheid een deel van het publiek voor zich te winnen. De energie spat er vanaf, wat zichtbaar gewaardeerd wordt; regelmatig steken bezoekers hun horns op en het applaus is groot wanneer Görtz tijdens de finale van de set het publiek in duikt. Ondanks hun korte bestaansrecht lijkt Hiraes op weg naar een veelbelovende toekomst, mits ze deze lijn weten door te trekken.
Hierna is het de beurt aan Wolfheart. De band uit Lahti, Finland is uiterst actief en bracht al zeven albums uit in de afgelopen tien jaar. Net zoals Hiraes heeft dit Finse gezelschap dit jaar met Draconian Darkness een geweldige release afgeleverd, maar voor dat de nieuwe nummers aan bod komen start de band dit optreden met Strength And Valor van hun debuutalbum. Wolfheart kiest bewust voor een no-nonsense aanpak en richt zich volledig op hun muziek, zonder af te wijken naar onnodig gepraat. De set wordt gekenmerkt door hun karakteristieke geluid, waarin de diepe grunts van zanger Tuomas Saukkonen uitstekend samengaan met de stevige, melodieuze instrumentatie.
Het publiek ontvangt hen met enthousiasme, hoewel verrassende momenten in de set spaarzaam zijn. De herkenbare sound van Wolfheart is tegelijkertijd een sterkte en beperking: er zijn weinig uitschieters, maar alles klinkt desondanks strak en solide. Onder andere Burning Sky en Evenfall van de nieuwe plaat komen voorbij en weten zich goed staande te houden tussen de oude werkjes. Aan de reacties af te lezen wordt deze plaat ook in de algemeenheid goed ontvangen. Met het epische nummer Grave sluiten de Finnen hun set af. Wolfheart is een band die absoluut vaker in Nederland mag neerstrijken.
Zoals gezegd sluit Moonspell niet helemaal aan op de death metal die de andere ensembles brengen, maar de gotische invloeden van heden ten dage complementeren de melancholische vibe die momenteel in Eindhoven hangt. Moonspell brengt vanavond geen nieuw werk, hun laatste album Hermitage dateert uit 2021 en wordt helaas volledig overgeslagen vandaag. In plaats daarvan richten ze zich op de nummers die hen bekendheid hebben opgeleverd binnen het metalcircuit, namelijk de albums (hoe ironisch) Wolfheart en Irreligious. Met nummers als Opium en Awake! zorgt de band voor een nostalgisch gevoel.
Frontman Fernando Ribeiro staat al meer dan dertig jaar op het podium, maar klinkt als nog altijd uitstekend: zijn rauwe vocalen en loepzuivere stem wisselen elkaar af, en het publiek wordt meegevoerd door zijn duistere uitstraling en betoverende stemgeluid. De mysterieuze en meeslepende sfeer die Moonspell weet neer te zetten, houdt het publiek in zijn greep. Ribeiro en zijn medemuzikanten werken perfect samen, waarbij de nieuwe drummer Hugo indruk maakt met zijn creatieve en krachtige drumwerk. Hier en daar worden de aanstekelijke teksten meegezongen door het publiek, maar het is vooral geboeid toekijken naar de vijf vakmannen op het podium. Moonspell bewaart enkele van hun grootste favorieten voor het eind van de set. De klanken van Alma Mater en het lijflied Full Moon Madness brengen het publiek in extase.
Tot slot betreedt de hoofdact Dark Tranquillity het podium. Deze Zweedse band stelt live nooit teleur en weet zich met hun dynamische shows keer op keer te bewijzen als een van de beste acts in de hedendaagse metalscene. Dus als ze in de buurt spelen wil ik daar graag bij zijn. Endtime Signals zet de reeks van geweldige albums voort na Atoma en Moment.
Vandaag wordt er aangevangen met de eerste single, The Last Imagination. Zoals altijd is frontman Stanne de vrolijkheid zelve en zijn glimlach is aanstekelijk. Daarnaast stralen alle bandleden en lijken er vandaag weer zin in te hebben. Ze uiten ook meermaals hun dank en de zanger speelt met het publiek. Stanne neemt veelvuldig de tijd om de fans toe te spreken. Met tachtig minuten speeltijd biedt de band een gevarieerde set aan en haalt tevens een aantal oude rarities van stal. De prachtige deepcut Cathode Ray Sunshine wordt met enthousiasme ontvangen, hoewel de toeschouwers bij de minder bekende tracks soms wat ingetogener reageren. De set is zo opgebouwd dat de ongewone nummers afwisselen met iconische hits, waaronder het geliefde Atoma. De emotionele intro van dit nummer raakt het publiek zichtbaar; de Effenaar verandert voor een moment in een intieme setting waarin fans zich één voelen met de muziek.
Een van de hoogtepunten van de avond is zonder twijfel Not Nothing, een persoonlijke favoriet van het laatste album. Hoewel ik dit nummer eerder op Alcatraz heb gehoord, klinkt het vanavond in de Effenaar nog krachtiger en intenser. De zanglijnen van Stanne komen bijzonder goed tot hun recht en het nummer heeft een aanstekelijke melodie die het publiek moeiteloos meezingt. Ondertussen voegen de subtiele, sfeervolle toetsen van Martin Brändström een extra dimensie toe aan het geluid, vooral in nummers als Phantom Days, waar de toetsen een cruciale rol spelen in het creëren van een sfeervol geheel.
Dark Tranquillity sluit hun reguliere set af met ThereIn, maar het publiek laat duidelijk merken dat ze nog niet genoeg hebben gehad. Er is tijd voor een toegift en de Zweden keren terug op het podium om met nummers als The Wonders at Your Feet, Lost To Apathy en het emotionele Misery’s Crown de avond echt af te sluiten. Ondanks het late uur, blijft de zaal gevuld tot de laatste noot wegebt. Dark Tranquillity laat zien waarom zij zo’n bijzondere plek innemen binnen de metalwereld.
Foto’s: Maarten Meulensteen & Paul Verhagen