Darkthrone – Old Star

Als er een black metalband is die constant aan het evolueren is, dan is dat onmiskenbaar Darkthrone. Begonnen als death metalband, later black metal, daarna crust punk en nu ‘slow 80’s trash metal’ zoals Fenriz dat mooi zegt, blijft deze Noorse band boeien.  Zo ook op Old Star, hun 18^e album, waar drummer Fenriz en eeuwige bondgenoot en gitarist Nocturno Culto hun beste riffs laten horen.
Ik kocht A Blaze In The Northern Sky bij een oude platenzaak in Alkmaar in 2003. Na schooltijd struinden mijn vrienden en ik daar de cdbakken af naar de meest obscure cd’s, toen ik deze tegenkwam. Het was hartje zomer en de volgende dag fietste ik naar mijn stageplek op een basisschool 12 kilometer verderop, in de brandende zon met A Blaze In The Northern Sky in mijn discman. Het waren rare tijden, ik was “trve cvlt”. De plaat was enorm wennen want ik had nog nooit zo’n slechte productie gehoord en ik begreep het ook niet. Maar die cd is een week of twee in mijn discman blijven hangen. Ik wilde hem begrijpen en uiteindelijk had ik ‘m door. Het was de bedoeling dat het zo naar klonk. Het besef dat er retegoede nummers op stonden had ik nog niet, ik vond het alleen maar gaaf als er vanuit de dieptes keihard werd geschreeuwd zoals op Where Cold Winds Blow. In The Shadow Of The Horns vind ik nu een klassieker maar toen sloeg ik ‘m altijd over. Verstand komt met de jaren denk ik. Daarna ben ik Darkthrone uit het oog verloren eigenlijk, want ik moest en zou alles qua metal luisteren. Het gevolg was uiteindelijk een totale metaalmoeheid en dus richtte ik me op andere genres. Totdat ik weer eens een oude cd opzette uit die metaltijd, ik weet niet meer welke. Ik was weer gefascineerd en dook de metaalzee in. En toen kwam Arctic Thunder uit. Ze bestaan nog dacht ik. Yes. En ze zijn een beetje ouder geworden maar hun muziek klinkt nog even krachtig. Arctic Thunder is een vette plaat. En The Underground Resistance moest ik wel kopen, omdat Fenriz daarop zong. Tot en met vandaag krijg ik kippenvel bij het intro van Leave No Cross Unturned. En dus keek ik reikhalzend uit naar Old Star.
De eerste single The Hardship of The Scots, kregen we als eerst te horen en ja, die drums klinken zo geweldig en krijgen ook echt de ruimte om te shinen, en dat mis ik wel in muziek de laatste tijd, dat alle instrumenten hun moment in de spotlights krijgen. Die openingsriff is toch wel een stiekem meesterwerkje. Om nog maar te zwijgen over de riff die na de geniale drumfill te horen is. Er hoeft niet moeilijk gedaan te worden om een lekkere riff te spelen. Duke Of Gloat geeft een vriendelijk hoofdknikje aan de black metal dagen van Darkthrone die alweer een tijdje achter ons liggen. Ook hier is dit duo op zijn krachtigst in de langzamere stukken. Echt. Ik zeg dat ze het volgende album de 80’s slow metal achter zich laten en een doom metal album maken. Met Fenriz weer op zang. Luister maar eens naar I Muffle Your Inner Choir, het langzame stuk zit zo goed in elkaar, de riff klopt gewoon. Het titelnummer Old Star is nagnoeg perfect. Een mooi tempo, tot de verbeelding sprekende teksten en een heerlijke slow black metal riff.
Conclusie: Old Star is een buiging naar de metal van de jaren 80. De riffs laten diepe groeven achter in je ziel en zetten je nekspieren goed aan het werk. Geweldig album. Wil je trouwens weten waar Fenriz zijn inspiratie vandaan haalt volg dan zijn Spotify playlist via deze link.
Op een schaal van 1 tot 10:
9