Darkwater – Human

Eens in de zoveel tijd brengt het Zweedse Darkwater een nieuw album uit. De in 2003 geformeerde melodieuze progressieve metal band lanceerde in 2007 haar debuutalbum The Earth To Witness. De exposure leverde optredens op in Europa en de Verenigde Staten. Nadat Pain Of Salvation-basgitarist Simon Andersson tot de band was toegetreden volgde in 2010 het album Where Stories End. Optredens werden geboekt op ProgPower USA, ProgPower Europe en het Brainstorm Festival. Daarna bleef het lange tijd angstvallig stil.
De stilte werd in december van 2018 doorbroken met de aankondiging van het derde album Human, wat op 1 maart 2019 officieel verschijnt. En ook nog eens in dezelfde bezetting van  Henrik Båth (zang), Markus Sigfridsson (gitaar), Simon Andersson (basgitaar), Magnus Holmberg (toetsen) en Tobias Enbert (drums).
Darkwater wordt vaak vergeleken met Seventh Wonder, Circus Maximus en Evergrey. Daar is lastig een speld tussen te krijgen wanneer je de muziek van deze bands oppervlakkig met elkaar vergelijkt. Maar een goed luisteraar, zoals ik, zal na beluistering van Human opvallen dat Darkwater een groei heeft doorgemaakt. Waar eerder genoemde referenties in mijn beleving stil zijn blijven staan in hun ontwikkeling en wellicht hun plafond al hebben bereikt, legt Darkwater de lat met gemak een stuk hoger. En gaat daar ook overheen.
Op dit 78-minuten klokkende album staan tien nummers met een speelduur van zes tot bijna twaalf minuten. Daarmee stellen ze hun fans en de liefhebbers van melodieuze progressieve metal niet teleur. In vergelijking met het voorgaande album zijn nummers melodieuzer, veelal steviger maar zeker nog toegankelijker dan dat ze al waren. Men slaagt er in om de complexe muziek simpel te laten klinken. Wellicht komt dat door het overvloedige gebruik van synthesizers. Die variëren van overweldigende toetsen koren op In Front Of You en Alive Pt. II tot prachtige en vaak wervelende solo’s op opener A New Beginning en afsluiter Light Of Dawn. Ook daar wordt wat mij betreft het verschil met genre-genoten gemaakt.
De nummers op Human zijn over het algemeen lang, kennen veel breaks en tempowisselingen. Toch verliest men zichzelf nergens in complexiteit of ingewikkeld gedoe. De muziek ligt gewoon makkelijk in het gehoor en heeft een natuurlijke flow (The Journey). En klinkt daarmee ook eerlijk. Wat mij betreft nog een verschil met Seventh Wonder en vooral Circus Maximus. De vaak oorstrelende gitaar- en toetsen solo’s zijn functioneel en komen exact op het juiste moment. Wat betreft timing zit dat ook goed. Ook in de twee lange nummers Reflection Of A Mind en Turning Pages. Niet zonder toeval uitschieters boven het toch al hoge niveau. Maar ook de zang van Henrik Båth is werkelijk om in te lijsten. Ik was al een groot fan van deze man, die in mijn beleving sterk wordt onderschat. Een standbeeld is te veel eer, een eervolle vermelding daarentegen wel op zijn plaats.
Human is melodieuze progressieve metal van de bovenste plank. Het zal voor de Zweden een helse klus worden om deze schijf te overtreffen. Maar daar ligt tegelijk de uitdaging, waarvan we over een paar jaar de uitkomst zullen weten. Ik kan niet wachten.