Hemelvaartsdag en Hellendoorn kennen een lange geschiedenis samen. Sinds 1995 openen daar elk jaar de poorten voor het Dauwpop Festival. In 1995 kwamen er 1100 bezoekers kijken naar Prodigal Sons, The Pilgrims, Back to Basic en Fighter. Er is sindsdien heel veel veranderd. Het festival werd groter en ook de namen van de editie van 2014 liegen er niet om. De organisatie waarschuwde al om niet je allerbeste schoenen aan te doen… Een echte festivalganger deinst hier niet voor terug en komt graag een kijkje nemen op Dauwpop 2014.
De populariteit van het festival is de afgelopen jaren flink toegenomen en het bordje uitverkocht heeft al eens aan de ingang gehangen. De lange rij auto´s die een plaatsje zoeken om het parkeerterrein blijken geen haast te hebben vandaag. Helaas missen we hierdoor de openers Michael Prins en Jett Rebel, die beiden al bijtijds mogen aantreden. Het is dan ook al best druk als we ons in The Barn melden voor Taymir. The Barn is de boerenschuur die voor het festival wederom is opgebouwd. Hier mogen de jonge mannen van Taymir gaan bewijzen waarom ze zo succesvol zijn. Al vrij snel is duidelijk waar dit succes vandaan komt. De groep uit Den Haag laat met hun Indierock klanken het publie al snel meezingen en springen. Er staan veel vrouwelijke fans vooraan die letterlijk elk nummer uit hun hoofd kennen. Je kan ook bijna niet stil blijven staan. Zanger Bas staat als een coole dude achter zijn microfoon en gaat van pose naar pose. De band speelt strak en de poppy liedjes kennen een hoog Beatles-gehalte. Dit word mede versterkt door hun looks. Het begin van het festival mag er dan ook zijn.
Er is dan ook wel zoveel te zien vandaag! Helaas overlapt het programma soms elkaar, waardoor we een klein stukje van Chef Special kunnen meepakken. Het bomvolle hoofdpodium geniet van wederom een erg populaire act. De band scoorde met “In Your Arms” een grote hit, maar ook oudere nummers zoals “One For The Mrs” en “Biggest Monkey” gaan erin als zoete koek. Chef Special is meer dan een Pop- of Reggaeband. Hun positieve energie spreidt zich over diverse stijlen uit en bereikt op deze manier een breed publiek. Het zonnetje laat zich nog niet letterlijk zien, maar met de formatie uit Haarlem warmt iedereen op een schitterende wijze op.
Zo biedt Dauwpop voor ieder wat wils. Midden in de bosrijke omgeving is ook het podium King King neergestreken, waar er plaats wordt geboden aan nieuwe “Future Legends”. Het Deense Go Go Berlin ademt jaren ’60 rock. Terwijl de band enthousiast aftrapt heeft het even nodig voordat het publiek omgaat. Hier is wat meer voor nodig. Echter weet de band met hun positieve energie hier al snel verandering in te brengen. Met wat cliche-rockposes en sterk gitaarspel ontstaat er een gezellig sfeer. De band vertelt dat ze het heel gaaf vinden om in Nederland te spelen en de zanger jut het publiek continu op. Hier geeft het publiek graag gevolg aan en men springt en klapt uitbundig. Go Go Berlin haalt hun inspiratie uit acts als Kings of Leon en Led Zeppelin, maar als op het einde de zanger als een ware Jim Morrison op het podium staat blijken ook The Doors een flinke duit in het zakje te doen. Go Go Berlin laat dan ook de jaren ’60 en ’70 herleven op Dauwpop.
Dauwpop weet elk jaar weet grote namen te strikken. Zo ook de volgende act op het hoofdpodium. Young the Giant bracht eerder dit jaar hun tweede album “Mind Over Matter”. De Amerikaanse rockband krijgt het publiek minder snel mee dan de andere acts vandaag. Met slechts het spelen van de setlist overdonder deze grote tent niet. Een beetje meer interactie is wel nodig. Muzikaal is er niets aan te merken aan deze mannen uit Irvine. Young the Giant is ook niet de band met de vele grote hits en meezingers. Gelukkig gaan de keeltjes wel open bij “Crystallized” en laat zanger Sameer Gadhia horen wat voor een geweldig zanger hij is. Ook het gitaarspel is van hoge klasse, maar de statige performance mist net wat flair. Afsluitende track “My Body” is dan ook het absolute hoogtepunt van de set. Op dat nummer gaat het hele terrein op en neer.
Het bezoekersaantal staat vandaag op 9000 bezoekers en velen daarvan zijn aanwezig als Daryll-Ann in The Barn gaat beginnen. De mastodonten van het Excelsior-label hebben onlangs een boxset uitgebracht en zijn bezig aan een behoorlijke tour. Daryll-Ann laat ook vandaag horen waarom zij een van de beste bands van Nederland zijn. Echter wel in een eigenzinnig genre. Het blijkt dat er veel kenners in The Barn zijn komen kijken naar Jelle Paulusma, Anne Soldaat en de zijnen. Het publiek luistert aandachtig naar de mannen uit Harderwijk. Na al de jaren weet Daryll-Ann nog steeds te overdonderen. Het strakke gitaarspel en perfecte samenzang onderstreept de klasse. Hoewel de band een behoorlijke pauze heeft genomen is hier niets van te merken. De unieke sound van Daryll-Ann is ondertussen ook niet geëvenaard, Daar is wel wat meer voor nodig.
Pinkpop heeft met het binnenhalen van The Rolling Stones wat oude rockers in huis gehaald. Dauwpop weet ook een artiest op leeftijd naar Hellendoorn te halen. Seasick Steve weet het hoofdpodium te doen vollopen en de Amerikaan heeft de afgelopen jaren al heel wat zieltjes gewonnen in Nederland. Alleen al zijn verschijning heeft al wat lieflijks. Deze charmante man speelt schitterende bluesnummers met de meest merkwaardige gitaren. Nou ja, laten we het instrumenten noemen. Pak een wieldop, een paar sigarenkistjes, een fles en wat snaren en hij maakt er een gitaar van. Deze is dan nog te bespelen ook! Bijna elk nummer wisselt hij wel van gitaar en dit gaat niet geheel vlekkeloos. Een technische storing lost hij echter vakkundig op en het publiek wacht geduldig. Wie echter de man al vaker heeft zien spelen ziet vandaag niets nieuws. Natuurlijk plukt hij een mooie dame uit het publiek om daar “Walkin’ Man” voor te spelen. Hij verveelt echter voor geen moment en zijn charmante houding doet menigeen smelten. Ook zijn vaste drummer Dan Magnusson is in goeden doen en begeleidt zijn compagnon op schitterende wijze. Seasick Steve is dan ook de ideale festivalact.
Dauwpop biedt voor bijna elke bezoeker wel iets. Zo staan er op de andere podia wat rap-acts en dj’s geprogrammeerd en hebben we al kunnen genieten van heel wat rock en pop. Wat vandaag wel ontbreekt is het echt hardere werk. Metal is niet de stijl die zich op Dauwpop laat zien. Wel is er plek voor Stonerrock. Hiervoor zorgen de mannen van Truckfighters wel voor. Wederom is de boerenschuur de plek waar het te doen is. Zelfs buiten de schuur staan er veel mensen te luisteren naar deze band. Tijd voor echte Desertrock en deze hoef je eigenlijk niet te zien, die moet je voelen. En dat lukt vandaag! De Zweden laten Dauwpop genieten met een hoofdletter G. Hoewel de band misschien minder populair is dan Kyuss, Karma to Burn of Queens of the Stone Age, de geweldige vibe komt wel over. Meer dan terecht krijgt de band dan ook een lfink applaus.
Waar ook veel van verwacht wordt vandaag zijn The Wombats. Deze band uit Liverpool weet wel meteen de menigte voor het grote podium aan het dansen te krijgen. De band geeft een flinke dosis aan het publiek en dit wordt gretig ontvangen. Vol enthousiasme speelt de formatie een solide set, waarbij er een paar kleine hits voorbijkomen. Tussendoor wordt het publiek met regelmaat opgezweept en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Het wordt hossen, springen en meezingen geblazen. Dit is waar voorgangers Young The Giant het hebben laten liggen. Slechts je nummers spelen is niet genoeg. Natuurlijk hebben de Dauwpoppers wel een bepaalde verwachting van The Wombats en deze wordt meer dan waargemaakt. Twee grote festivalkrakers zijn voor het laatst bewaard. Zo barst er al een feest los met “Tokyo”, maar zo blijkt dat hun allergrootste hit “Let’s Dance to Joy Division” het anno 2014 nog steeds goed doet. Partymodus is aan!
Dat mag ook gezegd worden voor de volgende band in The Barn. Wie aan de Achterhoek denkt denkt al snel aan Normaal en Jovink. Oftewel er moet gehøkt worden. Geen wonder dat er een flink aantal “Zwarte Cross-shirts” zich verzameld hebben bij de schuur, waar de Bökkers het moeten gaan doen. Al vanaf het begin vliegt het bier als een ware douche door de schuur. Ook is er nog een flinke dosis confetti die overal te vinden is. Over de flinke dosis stro die door de schuur vliegt nog maar te zwijgen. Het lijkt of hele balen stro verspreid door de lucht vliegen. Het houdt maar niet op. Even waant Dauwpop zich de Zwarte Cross en is het één groot feest. Sommigen noemen het zelfs “Het grootste feest met de slechtste band”, maar zo zouden wij het toch niet durven noemen. Groot feest is het in ieder geval wel en er zijn al veel mannen met ontbloot bovenlijf die helemaal uit hun dak gaan. De o zo herkenbare sound doet denken aan de typische Achterhoekse helden. De Bökkers mochten afgelopen jaar hun album lanceren op Dauwpop en wegens het grote succes zijn ze ook dit jaar weer van de partij. Als dan ook het publiek hossend de schuur uit komt dan weet men wel dat het hier een geslaagde show betreft. De Bökkers kunnen hier niets verkeerds doen.
Terug bij het hoofdpodium is het alweer tijd voor de allerlaatste act. Triggerfinger speelde al op een eerdere editie van Dauwpop, maar mogen vandaag op het hoofdpodium het licht uitdoen. Hun nieuwe album “By Absence of the Sun” is een regelrechte hit en de band is populairder dan ooit. Geen wonder dat het bijzonder druk is in de grote tent. Wie al op tijd aanwezig is hoort drummer Mario Goossens al opwarmen. De drummer speelt met zijn stokken op wat stangen van het podium. Hij wil er helemaal klaar voor zijn. Vandaag laten de Zuiderburen dan ook horen waarom ze zo enorm populair zijn. In een geweldige set horen we een flink aantal nieuwe nummers voorbijkomen. Ondertussen verwelkomt zanger Ruben het publiek en aan de reactie van de bezoekers van Dauwpop is duidelijk af te lezen dat men geniet. Het kan ook bijna niet anders. Wat een stemgeluid heeft deze zanger. Ook het doorstuwende gitaargeluid van Triggerfinger maakt het publiek helemaal gek. Groter dan dit kan dit trio niet meer worden. Het meezingen met de nieuwe nummers gebeurt al grootschalig, waardoor “Perfect Match” een regelrechte hit is. Maar ook het gitaargeweld in “My Baby’s Got A Gun” mag er zijn. Drummer Mario Goossens bewijst tijdens de drumsolo in “All This Dancin’ Around” wat nu echt zijn klasse is. Wat kan deze man zijn drumstel tarten met harde slagen. Ondertussen zijn Ruben en Monsieur Paul omgedoopt tot ware lichtmannen en schijnen allebei een grote lamp op hun drummer. Dit is de kracht van Triggerfinger, samen aan een show werken, samen het beste uit elkaar halen. Hiervoor is dan ook iedereen komen kijken op Dauwpop. Dat dan ook “I Follow Rivers” niet meer op de setlist staat betreurt geen mens. Daarvoor heeft de band al te veel sterkere alternatieven in huis.
Een dag Dauwpop gaat dan ook in een sneltreinvaart voorbij. De bezoekers aan het festival in Hellendoorn hebben kunnen genieten van een grote diversiteit aan optredens. Gelukkig waren de weergoden het festival gunstig gestemd, want anders was het mogelijk veranderd in een modderpoel, maar de schade bleef gelukkig beperkt. De vele houtsnippers en lagen stro hebben goed gewerkt. Zo heeft Dauwpop alles goed op orde en kan men een dikke pluim zetten achter de twintigste editie van dit prachtige festival. Rockportaal kijkt dan ook alweer uit naar de 21e keer. Laat de volgende Hemelvaartsdag maar weer komen.
