Bowie is groter dan muziek. Na min of meer afgeschreven te zijn door berichten over zijn zwakke gezondheid rekende eigenlijk niemand meer ergens op. Sterker nog, het gaf David Bowie de kans om twee jaar te werken aan nieuw materiaal zonder dat iemand het ook maar door had. Bowie is een fenomeen. Bowie creëert, zoals zo vaak, reuring. Mensen hebben het over hem en zijn releases. De hoes van “The Next Day” en de tekst van ‘Where Are We Now?’ verwijzen naar zijn Berlijn dagen, maar blijken eigenlijk iets anders te betekenen. De hoes van “Heroes” wordt gebruikt om, met een groot wit vlak, “The Next Day” aan te kondigen. De muziek gaat echter niet over toen, maar gaat over Bowie in het nu. Vitaal en venijnig. Zoals opener en single ‘The Next Day’ laat horen waarin tekstueel afgerekend wordt met mensen die hem al afschreven. Bowie is een hype. Maar dan wel één die het heel lang weet vol te houden. Hoewel zijn jaren tachtig/ negentig periode niet overal even juichend werd ontvangen heeft hij nu de kans gegrepen om weer midden in de aandacht te staan. Na tien jaar onverwacht terugkeren. De wereld is beduusd en opvallend positief. En terecht, want Bowie is terug met flair. Niet zijn beste werk ooit (dat verwacht ook niemand), maar “The Next Day” zit vol met passie. Weinig experiment, maar wel ruimte genoeg voor opvallende riffs en ongebruikelijke structuren. Zoals op ‘Dirty Boys’, ‘If You Can See Me’ of, in mindere mate, ’Love Is Lost’. Swingende rocknummers zoals ‘The Stars (Are Out Tonight)’, ’Valentine’s Day’ en (het aanstekelijke) ‘Dancing Out In Space’. Rustige, mooie ballads, zoals het mijmerende ‘Where Are We Now?’ en ‘You Feel So Lonely You Could Die’. Oppervlakkige pop zoals ‘I’d Rather Be High’, ‘Boss Of Me’ en ‘How Does The Grass Grow?’. Of heerlijk duister zoals in ‘Heat’. Op de Deluxe versie zijn nog drie bonus nummers te vinden waarvan twee interessant genoeg zijn om te beluisteren. “The Next Day” laat een springlevende David Bowie horen. Enigszins veilig in zijn benadering van de muziek, maar extreem vitaal als het vergeleken wordt met generatiegenoten. Hoeveel 66 jarigen staan immers (nog) zo in het leven als Bowie nu? Dat wilde Bowie maar even laten weten.