David Readman – Medusa 2022

Geregeld komt er een solo-album langs van zangers van gerespecteerde bands. Vaak om even buiten het stramien van het bandgeluid toch een album te maken. Zo weet James LaBrie al jaren te overtuigen. De afgelopen jaren lieten ook onder meer Donovan Melero (Hail The Sun), Daniel Tompkins (TesseracT) en Biff Byford (Saxon) van zich horen. Met wisselend succes.
Zanger David Readman (Voodoo Circle, Pink Cream 69, Room Experience) brengt deze maand Medusa 2022 uit. Een solo-album dat echter sterk in het verlengde ligt van de muziek die we gewend zijn bij zijn bands. En dat is goed nieuws, want deze charismatisch zanger weet ook solo zijn warme stemgeluid te verbinden aan het beste uit de hardrockgeschiedenis. Het is zeker niet zijn eerste solo-album, maar het heeft wel vijftien jaar geduurd voordat hij solo weer van zich laat horen.
Op Medusa 2022 wordt hij bijgestaan door een keur aan artiesten waaronder Laki Ragazas, Roland Grapow, Simone Mularoni en Jessica Conte die een gedeelte van de zangpartijen ondersteund. Meteen in Madame Medusa is het raak. De beide stemmen passen naadloos in elkaar in een hardrockcompositie die krachtig en sterk is opgebouwd en (traditiegetrouw) gesierd wordt door een prachtig spel tussen gitaar en keyboards. In The Fallen staat een rockgeluid stevig aan de basis (een beetje Out In The Fields). De ritmesectie stuwt het geheel mooi op en het tempo blijft hoog terwijl het refrein ingezet wordt. In de bruggetjes tussen refrein en couplet is er een moment van rust wat voor een sterk contrast zorgt. Het maakt ook niet uit hoe opzwepend de compositie is opgezet want David Readman weet met zijn stemgeluid overal bovenuit te tornen. Warm, wat rauw staat zijn zangpartij fier overeind op de begeleiding.
In Generation Dead overheerst het warme stemgeluid het intro. Daarna volgt een melodie en tempo die sterk refereert aan het geluid van Kiss uit de jaren tachtig. Goede straffe hardrock zoals die al jaren populair blijft. Behalve de toon lijkt ook de zangpartij zo weggelopen bij Paul Stanley. Zo combineert David op dit album de kracht van decennia hardrock in de hedendaagse muziek. Luister ook zeker naar Children Of Thunder. Vergelijkingen met David Coverdale zijn ook al eerder gemaakt betreffende David Readman en in Shelter From The Storm weet je ook waarom. Toetsenist Julien Spreutels laat zich in het intro even goed horen waarna het geheel richting een meer bluesrockkant opgaat zoals Whitesnake dat eveneens kan. Het tempo ligt laag en het geheel kent een verd*md sterk refrein dat je meteen meezingt.

Die bluesykant komt later terug in Mary Jane. Een bijzonder mens als zowel David Readman als Black Stone Cherry erover zingen. Is het het karakter uit SpiderMan dat bezongen wordt? Het blijkt dat ze volgens David de dochter van de duivel is. Mary Jane kwam eind vorig jaar al naar voren als nieuwe single en heeft dan ook alles in zich om te groeien als meezinger. Het gitaargeluid is rauw en meeslepend, de ritmesectie klinkt lichtelijk nonchalant en geeft daarmee de compositie een lekkere vibe.
Langzaam is ook Turned To Black maar dan met een zwaarder karakter dan Shelter From The Storm. Een uitstekende compsositie waarin de lagere regionen van de stem van David goed tot zijn recht komt, hoewel hij in de refreinen moeiteloos een toontje hoger gaat. En wanneer we de rockgeschiedenis aanspreken zou Turned To Black prachtig passen in het rijtje van Heaven And Hell met Ronnie James Dio.
Zo op de helft van het album besef ik weer waarom de muziek van David Readman me altijd aanspreekt. Het rockt, het klinkt vertrouwd en vooral erg krachtig.
Met Change The World zoekt hij de kant op van een meer mainstreamgeluid. Niet te moeilijk, aantrekkelijk en uitnodigend solliciteert hij hier naar plaatsje bij menig radiostation. Het meer rustige Summer Wine kan dan moeiteloos meegenomen worden. Een heerlijke compositie bij een goed glas bier/wijn met een gitaar bij een knapperend kampvuur en de barbecue in de hoek terwijl de zon zijn laatste stralen over de wereld laat schijnen.
Eenmaal gelaafd en genietend kan King Who Lost His Throne met de gevoelige snaar de avond verder vervolmaken.
Medusa 2022 is een heerlijk album in de ouderwetse, vertrouwde hardrockstijl. Alle composities spreken tot de verbeelding en het is vooral het stemgeluid van David Readman dat zeker weer overtuigt. Een album dat je ieder moment van de dag kunt horen.