Darker is geen makkelijke cd om even tussendoor te luisteren en het (hoge) stemgeluid van René Degoumois past niet altijd helemaal bij mijn gemoedstoestand heb ik bemerkt. Kenmerkend naast zijn stemgeluid is het geluid van de keyboards (luister: Hammondorgel) van Nicolas Gerber. Het geeft het geheel zo’n heerlijk retrogevoel. Beiden bepalen in Cold duidelijk het geluid. Maar ook in titelnummer Darker laat René duidelijk van zich horen. Enige vergelijkingen met Muse komen in deze compositie naar voren. Hoewel voor mij Dawn symfonische rock maakt, zou je Darker echter door regelmatige onregelmatigheden goed door kunnen laten gaan voor de hedendaagse progressieve rock. Binnen alle composities ligt het gevoel bovenop. Menigmaal is er sprake van lang uitgesponnen instrumentale muziekstukken die vanuit het minimale los kunnen barsten in meer bombastische delen. In het nummer 8945 hebben de langgerekte instrumentale stukken echter meer iets weg van experimentele muziek. De negentien minuten kunnen dan wel wat lang zijn. Naar het einde toe vinden we het instrumentale en korte Lost Anger dat gevolgd wordt door het nummer Endless. Het nummer past helemaal in de lijn van de voorgaande nummers op de cd, maar klinkt net wat meer gangbaar. De melodieën passen beter in elkaar en hoewel ook hier de uitersten te vinden zijn in het nummer grijpt het me wel bij de kladden.
Voor liefhebbers van old school symforock of progressieve rock die terug verlangen naar de muziek die ze alleen vroeger konden maken is er nu een oplossing, want voor hen zou Darker een kei van een cd kunnen zijn.