One Hateful Thursday biedt een vol geluid waarin het gitaargeluid van Rik van Bakel en Wilrik de Loose sfeerbepalend is in een prettige melodielijn die bijval krijgt van drummer Cas Borghouts. Halverwege krijgt de ingezette metalcore gezelschap van een thrashmetalbezoekje dat voornamelijk door het gitaargeluid vorm krijgt. Met de composities Parted Ways en Left For Dead lijkt er enige verzadiging op te treden in het geluid van Dawn Of Mankind. Dat heeft mede te maken met de zang van Sven Slokker. Ergens ben ik op zoek naar wat meer variatie in het stemgeluid en dat blijft even uit. Ook muzikaal liggen de drie eerste composities erg in het verlengde van elkaar, waardoor het wat op elkaar gaat lijken.
Met Never Thought biedt het album toch de frisse variatie waar ik naar verlangde. Het intro met louter gitaar prikkelt. Dat Dawn Of Mankind het gaspedaal daarna flink intrapt om hun eigen geluid weer vorm te geven is vanzelfsprekend, maar in Never Thought is de voospelbaarheid minder groot en passen de, ook hier thrashmetalinvloeden, uitstekend.
In Double Edged heeft Dawn Of Mankind me dan op het puntje van mijn stoel. Muzikaal ligt het tempo een stuk lager en is er lekker gespeeld met de melodielijn. Met twee minuten mag de compositie kort genoemd worden, maar in dit geval zijn het twee belangrijke en sterke minuten.
Opgeladen komt No More Goodnight dan mijn gehoorgang luid en duidelijk in. Vanuit het ondertussen vertrouwde basisgeluid is de breakdown de inleiding tot een groovend intermezzo. Daniel Calder springt zangtechnisch bij in Get Back In Line. Een compositie die snel is, dat metalcore met punk lijkt te verbinden en waar bassist Stijn van der Linden even prominent aanwezig mag zijn. De snelheid is wisselend. Het gaat van snel tot zwaar tot stevig groovend. Daarbij wordt Get Back In Line tekstueel goed neergezet.
Mijn ongeduld aan het begin van het album ligt nu ergens op de achtergrond. Ook in Looking Back, A Day To Remember en Welcome Home weet Dawn Of Mankind me meer en meer te boeien. Misschien was het een acclimatieproces waar ik doorheen moest, of misschien (en meer waarschijnlijk) is het album Before The Heart Stops Beating gewoon een album dat beter wordt/gaat klinken naarmate het vordert en naarmate het mag rjjpen in het individuele brein van de luisteraar. Ik blijf een liefhebber van variatie vanuit een stabiele basis. Zangtechnisch zou dat wat mij betreft iets meer mogen worden uitgebouwd. Desalniettemin is Before The Heart Stops Beating een prachtig vaderlands product.