Dawn of Mankind’s frontman Sven Slokker weet hoe je er het beste van kunt maken want hij besluit dat als de zaal zo leeg is er geen reden is op het podium te gaan staan en zingt gewoon in de zaal. Het zorgt voor dat beetje extra dat het optreden ondanks het gebrek aan publiek toch geslaagd maakt. Jammer wel dat de vocals wat geslachtofferd lijken te worden door de geluidstechniek en soms wat snerpend hoog klinkt, terwijl het op de plaat toch echt lager en rauwer klinkt.
De frontman van Maniac Forces oogt voor het optreden als een rustige jongeman. Dat rustige is er meteen vanaf bij het eerste nummer. Hij kijkt waanzinnig als The Joker uit zijn ogen en de spieren in zijn nek staan op knappen als hij de teksten de zaal in spuugt. De snelle, gejaagde thrashy hardcore maakt het publiek al wat losser, maar ouderwetste moshpits blijven veelal uit.
Dat uitblijven van moshpits is dan ook een doorn in het oog van No Turning Back’s aanvoerder Martijn. Hij steekt zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken en is dan ook van mening dat het er bij een bejaardensoos ruiger aan toe gaat. Ik heb het vaker zien gebeuren bij zondagmiddag shows, blijkbaar is de zondag ook een rustdag voor de moshers. Op zich geen punt, maar het feit dat de oudere en rustigere punkrockers wel het gevoel hebben dat de hel elk moment kan losbreken maakt het voor in de zaal een beetje onnodig leeg.
Behalve over het publiek maakt Martijn zich ook druk over de normen en waarden van het publiek en geeft aan dat aanhangers van Wilders bij het verkeerde feestje zijn. Jawel, deze mannen draaien lang genoeg mee om nog 100% achter de ouderwetse ideologieën van hardcore te staan. Hun leven werd 20 jaar terug veranderd door hardcore en ze zijn trouw aan hun roots. Dat is ook terug te horen in hun sound, die van de bands tot zover het meest verwant is met de old skool New York hardcore.
Madball’s Freddy laat weten dat hij zich meer True Skool dan old skool vindt, ook al is hij oud genoeg om de historie van Dynamo nog te kennen en te memoreren. De zaal is intussen werkelijk bomvol, zo vol dat er wel animo is voor een moshpit maar nauwelijks genoeg ruimte.
Fans van het eerste uren moeten Freddy gelijk geven dat ze veel beter zijn dan hun optredens van het prille begin. Waar natuurlijk de sound toen zeker energiek en geïnspireerd waren is hun performance nu professioneler en hun set strakker. Absoluut geen disrespect naar de prima bands in het voorprogramma maar hoe dit klinkt, voelt, bijna smaakt is toch wel waar iedereen terecht voor is gekomen. Op magische wijze staat het gewoon allemaal als een huis. Het klinkt voller, robuuster, energieker. Elk nummer lijkt een crowd pleaser en jong, maar zeker ook oud, geniet van elke song. Hoe mooi is het dat deze vroegere angry young men nu geïnspireerd worden door hun eigen kids en ze spelen omdat ze willen dat de wereld er voor hun kroost beter uitziet. Ben benieuwd hoe we dat gaan terug horen op het door hen deze avond aangekondigde nieuwe album. Over aankondigen gesproken… We krijgen te horen dat Madball op Sounds of Revolution net als No Turning Back op het podium zal staan. Dat is alvast iets om naar uit te kijken dan, maar goed ook aangezien de heren na minder dan een uur het al voor gezien houden en zonder toegift (wat ook niet erg punkrock is natuurlijk) de Main Stage verlaten.