De band die sinds 2002 onder de naam Day Six muziek maakt, heeft nogal wat wijzigingen in de bezetting gehad sindsdien. Gitarist en zanger Robbie Stiphout en drummer Daan Liebregts staan aan de oorsprong, maar hebben met bassist Eric Smits (o.a. Casual Silence) en toetsenist Rutger Vlek (Orpheo, Autumn) twee sterke troeven binnen weten te halen.
Muzikaal is Solitary League een juweeltje dat staat als een huis. Ik pretendeer niet dat ik alle progrockbands (uit Nederland) heel goed ken, maar Day Six is ongetwijfeld een speler in de top 10 en straalt klasse uit in de negen composities op het album.
In Hypervigilant wordt er prettig gespeeld met de ritmes en ligt een sterke riff ten grondslag aan het totale geluid. Toetsenist Rutger toont meteen waar zijn kwaliteiten liggen en het stemgeluid van Robbie past uitermate goed in het muzikale progressieve landschap dat Day Six hier neerzet. Een krachtige progressieve start, die wordt voortgezet in Flight To Mars waar vanuit een sterke basismelodie goed gewerkt wordt naar een mooi opgebouwde compositie. Instrumentaal klinkt het sterk, met veel ruimte voor het afzonderlijke basgeluid, drums en jazzy interpretaties. Qua sfeer en totaalgeluid is dit een combinatie van Ayreon, Rush en Led Zeppelin ineen.
De muzikale achtbaan gaat door in Myriad Scars dat innemend en krachtig naar voren komt. In al zijn bescheidenheid qua kracht en ritme weet de compositie je te pakken en worden de gehoororganen gestimuleerd en vooral gefêteerd. Toch zorgt het gitaargeluid voor een stevige ondergrond waarop jazzy drumstukjes en het geluid van de toetsen frivool dansen.
En wanneer je denkt dat je het geluid op Solitary League wel gewend bent, start Day Six de compositie Math’s Patterns. Nu ben ik aardig wiskundig onderlegd en dat zou kunnen betekenen dat juist daarom deze compositie me aanspreekt. Toch is het tegendeel waar. Dit heeft met gevoel te maken en Math’s Patterns is allesomvattend. Het is als een diamant die vanuit diverse perspectieven een andere glinstering/schittering tentoonstelt. Het start met een uitstekende groove die meteen ritmetechnisch al het nodige stof kan doen opwaaien. Het spel der ritmes is hier tot in den perfectie gespeeld. Zangtechnisch ligt er een prettige spanning die mooi opgebouwd wordt, maar waar iets mysterieus achterblijft. Een mysterie dat zichzelf regelmatig prijs geeft in stevige progstukken.
Eerder noemde ik al Rush, Ayreon en Led Zeppelin als invalshoeken, maar The Cloud start voor de verandering eens Floydiaans. Het gitaarspel van Robbie is heerlijk om bij weg te dromen en de gevoelstemperatuur hier is hoog. Er is sprake van een synthese van drum, gitaar en orkestrale elementen die zorgt voor een complete onderdompeling in het aangename progressieve bad, dat in Grace In Words nog even voortduurt.
Het instrumentale 3’09 duurt geen 3’09 maar het pianogeluid is een mooi startsein voor Day Six om in Deadlock stevig uit de startblokken te gaan. Zangtechnisch een intrigerende compositie dat zijn weerslag weer heeft op het (beetje 70-jaren) karakter.
Solitary League sluit wonderschoon af met Modern Solitude. Noem het een progressieve ballad met krachtelementen of een groovend progmobiel met rustpunten. In bijna tien minuten zet Day Six een epische afsluiter neer van een absoluut uitstekend album dat tot het beste van dit jaar gerekend mag worden. Laat het nu niet weer zeven jaar duren voordat er een opvolger komt. De zeven magere jaren heb ik nu wel achter de rug hoop ik.
Teruglezend terwijl ik naar het album luister, kom ik terug bij het begin en besef terdege dat ik het gevoel dat ik krijg bij het beluisteren van Solitary League soms kon benoemen maar zo vaak ook is het onmogelijk geweest om de beleving van woorden te voorzien. Advies is om gewoon het album aan te schaffen en voorlopig niet meer uit je speler te halen.