The Pineapple Thief is ‘hot’. Sinds de komst van drummer Gavin Harrison maakt de groep onder leiding van Bruce Soord een groeispurt door. Zo haalde het meest recente album Dissolution diverse top 10 noteringen en ontving het diverse awards. Ook speelt de band regelmatig voor uitverkochte zalen. Dat was ooit wel eens anders. Op vrijdagavond 1 maart 2019 trad de band op voor een uitverkochte Boerderij in Zoetermeer. Voorafgaand aan dit optreden kreeg Rockportaal de gelegenheid om uitvoerig te spreken met Bruce Soord, Gavin Harrison, Jon Sykes en Steve Kitch.
De foto’s bij dit interview zijn gemaakt door Henk Bol, ook wel bekend als Philhelmon.
Bruce: Zo voelt het wel ja. We verkopen meer albums, zowel fysiek als digitaal en er komen ook meer mensen naar onze optredens. Dus het gaat zeker goed na 20 jaar hard werken. We begonnen in 1999 met de band en in 2003 was ons eerste optreden op een festival wat Crescendo heette, vult Jon aan. Vanaf dat moment begonnen we met live optredens. Maar het is een feit dat de laatste vier jaar, na het uitbrengen van Your Wilderness en de komst van Gavin Harrison het hard is gegaan.
Het thema op Dissolution gaat onder meer over een wereld die volgens jou snel verandert is. In wat voor opzicht vind jij de wereld verandert sinds Your Wilderness?
Nadat we dit album in 2016 uitbrachten is er in de wereld veel gebeurd. De Amerikaanse verkiezingen en alle gebeurtenissen in de UK zoals de brexit. Dat heeft geleid tot polarisatie en een andere manier waarop mensen met elkaar verbonden zijn. Maar ook de intrede van nepnieuws. Wij voelen deze verandering zeker, omdat wij ons als band een onderdeel van Europa voelen. Je mag al deze veranderingen rustig een tragedie noemen. Met deze tour voelt ieder land waar wij spelen een soort van thuiskomen.
Bruce: Wat bedoel je precies met de revolutie die we volgens jou doormaken?
Bruce: Dat was een jaar of tien geleden toen de eerste iPhone op de markt verscheen. Kijk eens wat er sinds die tijd is gebeurd. Vrijwel iedereen heeft een smartphone en is verbonden met alles en iedereen. Dat is wat ik met revolutie bedoel. Al is die wat betreft de techniek nu tot stilstand gekomen. Maar het heeft absoluut effect op de manier waarop wij leven. Dat zullen we beamen wanneer we later terugkijken op deze tijd.
Gavin: in de smartphone van vandaag zit meer power dan de eerste computers van vroeger. Je kunt er alles mee doen… (zelfs bellen, vul ik aan, HR).
Jij hebt zelf kinderen, net als ik trouwens. Baart de wereld waar zij gaan opgroeien je zorgen?
Bruce: Ja, absoluut. Naast mij heeft ook Jon jonge kinderen. De tijden zijn enorm veranderd. Er wordt veel druk op jonge mensen gelegd. Iedere generatie heeft daar mee te maken. Gavin interrumpeert: neem alleen al het internet en wat dat met de gedachten van jonge mensen doet. Ze kijken bijvoorbeeld naar pornografie en krijgen daarvan een heel onrealistisch beeld. Daar zien ze hoe snel je een loodgieter kunt regelen wanneer je die nodig hebt, hahaha. Terwijl je die ook kunt bellen natuurlijk. En die komen echt niet zo snel, ook al heb je lingerie aan, hahaha. “It’s all fake news…..”.
Persoonlijk vind ik het nummer White Mist de climax en het hoogtepunt van Dissolution. Ook qua lengte springt dit nummer er tussen uit. Wil je wat meer vertellen over dit nummer en hoe deze tot stand is gekomen?
Bruce: wat betreft het componeren daarvan was het een complex gebeuren en ging daar ook een lange periode van bewerken en nog eens bewerken overheen. Vooral het drumwerk in dit nummer.
Gavin: het nummer bestond oorspronkelijk uit twee delen en hebben we vervolgens samengevoegd. Het is dus niet geschreven als één lang nummer. We hebben stukken en het refrein van wat oorspronkelijk het eerste deel was overgebracht naar het tweede deel. Daarmee ontstond ook een cirkel. Het kostte veel werk om dit live goed te krijgen.
Bruce: het kwam nu ook goed van pas dat iedereen thuis zijn eigen studio heeft. Ieders ideeën wisselden we met elkaar uit. Vergelijk het maar met een jam-sessie wanneer we allemaal bij elkaar in een ruimte zitten. Maar dan zonder de druk om ogenblikkelijk met iets concreets te moeten komen.
Gavin: je hebt dus je eigen tijd en ruimte in die jam, waarbij je daar gerust twee weken over mag doen. Dat is hoe wij werken. We wonen te ver van elkaar af om regelmatig bij elkaar te komen om te componeren. Dat ontaardt dan toch in een jamsessie die voor ons niet productief genoeg is.
Jon: het is precies wat Gavin aangeeft. Ik heb ook meer tijd nodig om stukken te verteren zeg maar.
In hoeverre is het schrijfproces verandert na de komst van Gavin Harrison?
Bruce: vroeger stuurde ik iedereen nummers die al bijna klaar waren.
Jon: dat was best wel lastig omdat ik de baspartij al bijna helemaal gereed ontving. Dan was het voor mij een kwestie van zelf opnieuw inspelen.
Bruce: nu stuur ik hem mijn ideeën gespeeld op een bas-synthesizer waarmee hij aan de slag gaat. Daardoor is bijvoorbeeld In Exile compleet veranderd. Dat geldt ook voor de drums. Your Wilderness was al klaar, waarna Gavin de drums inspeelde als sessiedrummer. Vanaf het schrijfproces voor Dissolution was hij onderdeel van de band en is daarmee het schrijfproces ook veranderd.
Gavin: ik ben al heel lang geleden gestopt als sessiedrummer. Dat ging toen van: “kan jij dit nummer even inspelen, hier is het geld. Is het goed zo? Ja, nou dag!” Ik heb me dus tientallen jaren verhuurd. Ik speelde alles wat me gevraagd werd. Voor geld uiteraard. Niet lang geleden wilde ik alleen nog maar meedoen aan projecten die ik zelf leuk vond, zoals Your Wilderness. Maar ik wilde ook betrokken zijn bij de muziek en niet alleen maar inspelen wat me gevraagd werd. Zodat het uiteindelijk ook mijn ding werd. Ik heb zo mijn vrijheden, maar deze band stond ook open voor mijn ideeën. Zo werd mijn inbreng een onderdeel van de composities. Vooral de drums zijn flink aangepast (wat je op Dissolution absoluut kunt horen, HR).
Bruce: de inbreng van Gavin heeft alles op een hoger niveau gebracht.
Bruce: Waar en onder welke omstandigheden componeer jij je beste nummers?
Ik heb eigenlijk geen idee. In ieder geval nooit wanneer ik op tournee ben. Dan bewaar ik al mijn energie voor de tour. Inspiratie dient zich het meest aan door emoties of bepaalde gebeurtenissen. Het is dus niet zo dat ik een dag begin met nu ga ik een nummer schrijven.
Ik besluit mijn recensie van Dissolution met een vergelijking van jou met Steven Wilson. Hoe sta jij daar eigenlijk in? Of word je onderhand moe van deze vergelijking?
Bruce (met een licht vertrokken gezicht): Nee hoor, daar word ik niet moe van. Het dateert meer uit de begintijd van de band en waar ik vandaan kom. Als band hebben wij ons ontwikkeld en houd ik me niet meer bezig met die vergelijking.
Porcupine Tree heeft The Pineapple Thief eigenlijk altijd achtervolgd. Nu zit Gavin zelfs op de drumkruk. Het lijkt alsof jullie de plek van Porcupine Tree hebben opgevuld….
Bruce: …… dat moet dan eigenlijk onbewust zijn gegaan.
Gavin: The Pineapple Thief klinkt voor nog geen kwart als Porcupine Tree, haha.
Gavin: Wat maakt het dat jij past bij The Pineapple Thief?
Je zoekt naar een band die muziek maakt die overeenkomt met je eigen stijl. Naar mensen waarmee je muzikaal gezien op dezelfde golflengte zit. En daarmee ook een prettige werkomgeving krijgt. Dus niet meer drummen op nummers waar ik eigenlijk niet volledig achtersta. Dat heb ik lang en veel gedaan. Ik heb teveel gekozen om te drummen waarbij ik niet echt mijn hart gevolgd heb. En de muziek van deze band ligt na aan mijn hart. Kijk, ik schrijf geen muziek. Maar wanneer ik dat wel zou doen klonk dat als muziek van deze band.
Ja, natuurlijk. Ik heb mij altijd zoveel mogelijk aangepast aan de stijlen van de bands waarin ik speelde. Ik deed wat in mijn ogen goed was voor de muziek, met mijn eigen stijl. En paste het niet? Dan toch! Maar met The Pineapple Thief zit ik qua muziek en denkwijze op dezelfde golflengte. Dat was eenvoudig.
Steve: wat betreft het componeer proces heb ik met de komst van Gavin ook geleerd om wat eerder te stoppen met mijn ideeën verder uit te werken. Ik sloot me meer aan op de input van de andere bandleden. Dat is voor mij het grote verschil. We zijn nu meer een band met algehele samenwerking.
Jullie doen met deze tour veel landen aan. Zijn er landen en plaatsen waar jullie voor het komen?
Bruce: we hebben voor het eerst in Italië gespeeld. Dat was geweldig, twee uitverkochte shows. Na vandaag gaan we door naar Denemarken, Zweden en Noorwegen. Daar speelden we al eens, maar zijn nu veel meer kaarten verkocht. En later dit jaar gaan we voor het eerst naar Noord Amerika.
Vanavond spelen jullie voor een uitverkochte Boerderij. Dat was wel eens anders. Wat betekent dat voor jullie?
Bruce: ja absoluut. We zijn daar natuurlijk erg blij mee. Het is mooi om te horen dat een show is uitverkocht.
Gavin: het is geweldig natuurlijk en een heel goed probleem.
Steve: je gaat dan ook denken aan de tours die komen gaan. Spelen in nog grotere zalen dan we nu doen. We mogen ons zelf best feliciteren.
Waar denk je dat The Pineapple Thief over 10 jaar staat?
Bruce: ik hoop dat we dan ieder geval nog bij elkaar zijn. Al weet je natuurlijk nooit wat er gebeurd. Ik heb in ieder geval geen plannen om ermee op te houden. Dus vooral zo doorgaan.
Steve: we zijn altijd al stap voor stap vooruit gegaan. Dat geeft genoeg energie om zo verder te gaan.
Jullie zijn allemaal veertigers, behalve Gavin. Moeten je of jullie beste jaren nog komen?
Bruce: precies!
Your Wilderness of Dissolution? In koor: Dissolution!
1999 of 2019? 2019! Gavin: doe mij maar 1999, toen was ik aan het feesten (refereert hij aan het gelijknamige nummer van Prince). Zonder dollen, op oudejaarsavond van 1999 speelde ik op het Sint Pietersplein, de Paus was zelfs aan het headbangen, hahaha.
Stage of studio? Toch maar stage, want daar sta je niet zonder studio.
Europa of Brexit? Wederom in koor: Europa! Daar zijn we het met elkaar wel over eens.
Boerderij of O2 Sheperds Bush Empire? Hard gelach alom…… Gavin: bedankt voor het interview. Na een korte stilte: je kunt deze zalen niet vergelijken, ze staan beiden op zichzelf.
Bruce besluit: De Boerderij heeft een speciale plek in ons hart.
Bruce, Jon, Steve en Gavin, ik wil jullie heel erg bedanken voor dit interview zo vlak voor jullie optreden. Er zijn niet veel band die dat doen. Ik wens jullie en de band het allerbeste!